Een nieuw leven op HuaiHai road

Ondanks dat het maar tweeenhalve maand geleden is dat ik hier een update geplaatst heb, lijkt het wel of er een leven van tijd tussen heeft gezeten. Een leven dat Tymon heet want 25 augustus, precies op de uitgerekende datum, is onze zoon Tymon Rohan Kieboom geboren.

De weken voorafgaand aan de bevalling voelde ik me nog prima. Natuurlijk werd het wel wat zwaarder en mijn bewegingen beperkten zich tot rondom het huis, de supermarkt en af en toe in het weekend nog een fietstocht door de stad samen met Guido. In mijn eentje had ik niet zo’n goed gevoel om ver van huis te gaan maar gelukkig is er genoeg vertier in de wijk waar we wonen. Zo heb ik nog regelmatig met vriendinnen ergens kunnen lunchen en heb ik nog tot de laatste dag boodschappen gehaald op de fiets.

Om een lang bevallingsverhaal kort te maken: uiteindelijk is Tymon via een (niet geplande) keizersnede ter wereld gekomen en we vonden hem - terecht uiteraard - gelijk het mooiste mannetje op de wereld. We zijn met zijn drieen vijf dagen in het ziekenhuis gebleven. Voor mij absolute noodzaak en ook Tymon vond het wel behaaglijk in zijn hoge, doorzichtige bakje naast mijn bed, omringd door de liefde en zorg van zowel zijn ouders als van talloze zusters en kraamverzorgsters die de hele dag met hem bezig waren. Guido sliep op een opklapbed wat naast mijn bed stond en naast alle medische zorg, werden we tijdens deze dagen begeleid met de verzorging van Tymon en alles wat daarbij komt kijken. Daarnaast kon Guido alvast op pad om alle formaliteiten in gang te zetten voor paspoort- en visumaanvraag terwijl Tymon en ik in goede handen waren in het ziekenhuis. Toch waren we erg blij dat we weer naar huis mochten zodra dit voor mij mogelijk was. Met zijn drieen in de taxi op weg naar huis, een bijzonder moment.

Guido is nog een tijd lang niet aan het werk gegaan maar thuis geweest aangezien ik nog niet tot erg veel in staat was na de operatie en het ook wel gezellig was om alle nieuwe dingen samen te ontdekken en te ervaren. Het is tenslotte leuker om samen geen idee te hebben dan in je eentje.

Tymon groeit in de tussentijd lekker door. Hij is nu 7 weken oud, drinkt veel melk en doet verder alles wat hij moet doen. We zijn nog een paar keer met hem in het ziekenhuis geweest voor controle (er is hier niet zoiets als een consultatiebureau dus de controles worden in het ziekenhuis gedaan door een kinderarts) en hij heeft zelfs al zijn Hepatitus B en TBC vaccinaties gehad.

Door Tymon zie ik het leven op HuaiHai road nu ook vanuit een ander perspectief. Namelijk door de ramen van ons appartement. Regelmatig heb ik de zon zien opkomen terwijl ik met kleine Tymon op de arm zat om hem te laten bekomen van een nachtelijke maaltijd. Sinds Tymon in ons leven is, weet ik dat de zon heel snel opkomt, nog geen 20 minuten duurt de overgang van duisternis naar ochtendschemering tot daglicht. Toen we nog wel eens ‘een dakterrasje’ deden tot de vroege uurtjes, leek het altijd een lange tijd te duren voordat de zon daadwerkelijk op was. Maar dat is waarschijnlijk het verschil tussen de ervaring met een glas wijn in je handen of met een flesje melk…

Verder weet ik dat de overburen al om half zes ’s ochtends beginnen met was ophangen op het grote dak en dat de oude mevrouw op de 4e etage de hele nacht televisie kijkt. Verder is HuaiHai road in diepe rust gedompeld in de nacht. Geen getoeter, geen duizenden mensen. Taxi’s op zoek naar klanten rijden rustig door de straat, de eerste mannetjes met recycling karretjes gaan op zoek naar lege flesjes, karton en papier. De stad ontwaakt pas goed als de eerste metro’s en bussen beginnen te rijden en de winkels hun deuren openen. De wegen vullen zich in snel tempo met verkeer en de stoepen met mensen. Weg is de rust, in een rap tempo is de straat weer vol met duizenden mensen en auto’s.

Zodra het even kan, lopen we met Tymon in de wandelwagen naar Fuxing Park, een van de oudste en mooiste parken van Shanghai en op vijf minuten lopen van ons huis. Hier kun je rustig slenteren of vanaf een van de vele bankjes het leven in het park aanschouwen en er is genoeg te zien. Zo wordt er dagelijks gedanst op allerlei muziek, van Duitse schlager en Chinese pop tot country. De oudere parkbezoekers nemen speciaal hun beste dansschoenen in een tasje mee voor een paar uurtjes lichaamsbeweging. Wat rustiger gaat het eraan toe in de Tai Chi-hoek: hier staan mensen rustige beweging te maken volgens een eeuwenoude Chinese traditie. Nieuw in het assortiment (althans, wij hadden het nog niet eerder gezien) is het ‘boomschuren’: jezelf masseren door middel van tegen laaghangende boomtakken aan te schuren. Wel even een oud laken spannen over de takken zodat de kleren niet vuil worden. Voor het oude theehuis en in de paviljoentjes in de bloementuin zitten oude mannetjes te kaarten en te schaken. In het kindergedeelte kunnen kinderen in een hamsterbal over het water rennen, vissen naar uitgezette goudvissen in een bassin of een ritje maken in een mini-achtbaan. En dan is er nog het grote grasveld, waar je gewoon lekker je kleedje kunt uitrollen en kunt picknicken. Niet verbaasd opkijken als diverse voorbijgangers even komen kijken wat je op je boterham hebt zitten want nieuwsgierigheid kent geen tijd in China.

Nieuwgierig zijn ze natuurlijk ook naar Tymon. Eerste vraag is altijd hoe oud hij is. Toen we de eerste keer met hem naar buiten gingen, was hij een week oud. Dat was te schokkend voor de meeste mensen en dus ben ik maar snel overgeschakeld op het gewenste antwoord: Een maand. Dat verschil kunnen Chinezen toch niet zien bij westerse baby’s en het leverde in elk geval niet het vermanende vingertje “wat doe jij al uit je bed en uit je huis?” op (hier is het gebruik om tot een maand na de geboorte niet uit bed en zeker niet uit huis te komen).

Toen ik daar aan toe was kwam ook het kraambezoek op gang. Heerlijk om weer gezellig met vriendinnen te kletsen. Over baby’s, borstvoeding en billencrème maar ook over het werk, vakanties en nieuwe winkels. Ook werd ik vrijwel wekelijks voorzien van de nieuwste (althans, zo nieuw als mogelijk hier in China) Nederlandse tijdschriften en DVD’s. Erg gezellig dus al dat bezoek en Tymon vond het ook heerlijk: altijd wel iemand waarbij hij heerlijk op schoot in slaap kon vallen.

Het schrijven van deze update heeft een paar dagen geduurd want ‘er kwam steeds wat tussendoor’. In de uurtjes dat Tymon overdag slaapt, wil ik natuurlijk steeds 1001 dingen doen, met als gevolg dat er ook 1001 dingen niet of half afgemaakt worden. Maar wat ik nu eindelijk wilde schrijven was dat ik iedereen heel hartelijk wil bedanken voor de kaartjes, de cadeautjes, de mailtjes en telefoontjes. We vinden het geweldig dat er op afstand zo meegeleefd wordt met ons kleine wonder en ook dat al die kaartjes en cadeautjes hun weg naar Shanghai hebben gevonden. Het is elke dag weer een feestje om de brievenbus te openen en zoveel post te krijgen!

Ik kan niet beloven dat ik hier ‘snel’ weer een update zal plaatsen maar wat ik wel kan beloven is dat we in november naar Nederland komen. Zijn eerste vlucht buiten mijn buik, in mijn buik heeft hij al 10 vluchten gemaakt dus hij is het al wel een beetje gewend…

Liefs uit Shanghai
Guido, Agnes & Tymon