Gewoon Chinees

Waar je in je oude vertrouwde omgeving je weg zo’n beetje met gesloten ogen kent, is het in een nieuwe omgeving altijd weer even wennen. En aangezien we deze keer niet op vakantie zijn, gaan we nu een min of meer normaal leven leiden met alle “gewone” dingen die daar bij horen.

Niets fijner dan “gewoon” op de fiets boodschappen doen of de stad verkennen. Nu is China een fietsland bij uitstek en bij verschillende grote winkels kun je fietsen kopen, echter, dit zijn wel voornamelijk fietsen die bij ons door zouden gaan voor kinderfietsen.. Uiteindelijk vonden we twee mooie fietsen bij de Giant winkel in ChangNing, ongeveer 15 km van ons appartement. Nadat er nog even een slag uit een wiel verwijderd werd, een nieuw ventiel werd ingezet (tja, de prijs en kwaliteit zijn in verhouding zeg maar) waren we klaar om te gaan. Alleen was het toen inmiddels al 8 uur ’s avonds, aardedonker en het regende en dus werd er even een “taxi” gebeld. Een kwartiertje later kwam er een klein vrachtwagentje aanrijden en konden de fietsen, en wij, ingeladen worden. Zo zijn we naar ons appartement gehobbeld waar we de fietsen in de fietsenkelder geparkeerd hebben.

De volgende dag kon ik dus lekker “gewoon” boodschappen doen met de fiets. Het duurt wel even voordat ik bij de supermarkt ben aangekomen want het is zo mooi onderweg! De zon is eindelijk weer gaan schijnen en de mensen komen naar buiten. En met de mensen komt ook al hun wasgoed naar buiten. Overal hangen lakens, jassen, broeken en ondergoed. Zelfs bij kruispunten met druk verkeer hangt er tussen de verkeersverkeersborden en lantaarnpalen een wasje te drogen. Waarschijnlijk vind ik dit over een tijdje de normaalste zaak van de wereld maar nu is het nog genoeg reden om overal foto’s van wasgoed te maken. Dit tot grote verbazing en hilariteit van de Chinezen.

Aangekomen bij de supermarkt pak ik een karretje en daal “gewoon” de rolbanen af naar de kelder af waar de levensmiddelen verkocht worden. De begane grond is voor de luxe artikelen als huishoudelijke apparatuur en kleding. Beneden is er een enorme ruimte die qua producten een combinatie is van de Etos, Albert Heijn, Makro en een grote markt. Qua drukte moet je denken aan de Dol Dwaze Dagen van de Bijenkorf.
De paden zijn enorm smal en iedereen probeert zijn weg door de winkel te banen wat dus een soort botsauto race van winkelwagentjes veroorzaakt. Meestal zet ik mijn karretje dus maar op een strategisch punt in de winkel neer en wurm mezelf tussen de stellages, mensen en karretjes door en zoek op die manier de spullen uit die ik nodig heb. Dit lijkt de beste manier maar het is het me nu ook al twee keer overkomen dat ik met mijn armen vol spullen terugkwam bij de plek waar ik mijn karretje had achtergelaten en dat er geen spoor meer van mijn karretje te bekennen was. Kun je dus weer opnieuw beginnen met het hele ritueel.

Bij de kraampjes met gevogelte staan oude vrouwtjes in de bakken met geplukte kippen te graaien en slaan de kip van hun keuze (waarvan het nekje mooi doorgesneden is) hard tegen de rand om het overtollige vocht eruit te laten lopen (zodat de kip weer wat goedkoper afgewogen kan worden, denk ik).
Mensen bemoeien zich ook onbeschaamd met de aankopen die ik doe. Sta ik vol afgrijzen met een pot vol wormen (of iets dergelijks) in mijn handen, roept een mannetje in mijn oor “hen hao chi!” oftewel: “erg lekker!”. Ja, vast wel. De kassa is weer twee verdiepingen hoger dus weer op de rolbaan met het karretje. en als ik me weer tussen de beertjes pyama’s en herenpantalons doorgeworsteld heb en in de enorme rij bij de kassa sta, bespreken twee dames uitgebreid alle producten die in mijn karretje liggen (waarschijnlijk zijn het allemaal schandalig dure producten en ze vragen ze zich af wat ik daar nu mee ga koken). Ze lachen daarbij vriendelijk naar me en uiteindelijk trekt één van hen de stoute schoenen aan en vraagt of ik haar klantenkaart wil laten scannen, dan krijgt zij mijn punten namelijk. Ook hier ontkom je duidelijk niet aan de air miles. Als ik via de gebraden worsten de supermarkt weer verlaten heb en met de zware tassen op weg ben naar mijn fiets, voel ik me alsof ik een veldslag heb overleefd. En zo zie ik er waarschijnlijk ook uit op dat moment. Ook aan boodschappen doen is dus al niets “gewoon”.

"Gewoon" even naar de kapper is net zo'n avontuur alleen dan wel een stuk rustgevender. Nadat je je keuze gemaakt hebt welke "stylist" je haar gaat doen, volgen hele verhandelingen over kleur, soort shampoo, massage, soort thee, tijdschriften die je wilt lezen, etc. Terwijl meisje nummer 1 druk bezig is met de highlights, verzorgt meisje nummer 2 de thee en masseert armen en handen, meisje nummer 3 houdt zich bezig met het knippen en meisje nummer 4 is speciaal voor het wassen. En ondanks dat er continue vier meisjes met je bezig zijn, lukt het ze nog om er drie uur over te doen. Maar het resultaat was gelukkig helemaal goed!

Maar wat tot nu toe helemaal alle records verbroken heeft, is het enorme vuurwerk van gisteravond om het Chinese nieuwjaar in te luiden. Wij stonden op ons balkon over de stad uit te kijken en konden elkaar zelfs niet meer verstaan door alle luide knallen. Na middernacht zijn we door de buurt gaan lopen om te kijken wat er zich allemaal afspeelde en de ene “bom” na de andere ontplofte. Ik heb nog nooit zoveel vuurwerk gezien en zoveel harde knallen gehoord!

Vandaag hebben we een rustdagje, buiten regent het en bovendien zijn veel winkels en musea gesloten vanwege nieuwjaarsdag. We lezen wat, eten wat, e-mailen wat en doen verder eigenlijk helemaal niets. Kortom, een heel “gewone” zondag!

Dinsdag vliegen we voor twee dagen naar Harbin, in het ijskoude noordoosten van China (momenteel min 25 graden) om het jaarlijkse sneeuw- en ijsfestival te aanschouwen. In Nederland kan waarschijnlijk niemand meer sneeuw en ijs zien maar wij kijken er wel naar uit. Vanaf eind maart zal de temperatuur in Shanghai al snel oplopen tot zomerse waarden (van de week al een dag met 20 graden gehad) dus we genieten nog maar even van de kou en al het moois wat er te zien is tijdens het ijsfestival.

Veel liefs en tot mails,

Agnes & Guido