Bubbels

Jazeker, ik krijg nog wel eens, en met mij vele dames, de vraag, “en, is het nou één lange vakantie daar?” Tja, natuurlijk zijn er genoeg mensen te vinden die er alles aan doen om het imago van de luie, verwende, shoppende expat hoog te houden. Maar inmiddels ken ik minstens zoveel mensen, en dan weer vooral dames, die vanuit het niets een heel nieuw leven hebben opgebouwd. Alles achterlaten is voor iedereen moeilijk en eenmaal hier kun je dan al sherry lurkend de golfbaan onveilig gaan maken of de familiecreditcard tot de maandelijkse limiet oprekken. Maar je kunt ook eens helemaal opnieuw beginnen en doen wat je altijd al van plan was, maar waar je nooit de tijd of de moed voor had. Het lijkt wel dat zodra je hier iets gaat doen, het domino-effect in werking treedt; van het een komt het ander.

Zo maak ik sinds kort deel uit van het illustere gezelschap van de ‘Dutch Divas’, een groep ondernemende Nederlandse vrouwen die allerlei handeltjes zijn begonnen in Shanghai: van kindermeubelen tot leren tassen, van schilderijen tot gezelschapsspellen. Elke maand organiseren ze een Sale, meestal thuis in een van de villa’s waar ze wonen. Toen ik werd gevraagd voor de functie van ‘Marketing en Administratie-Diva’, moest ik wel even nadenken of ik het wel wilde. Tenslotte is mijn functie bij de Nederlandse school al heel ‘Nederlands’. Maar Diva P., de ‘Lifestyle-Diva’, bleef me betrekken bij hun activiteiten en een avondje borrelen en aanwezig zijn bij hun Sale, trok me over de streep: dit waren toch wel echt leuke vrouwen met hun eigen business, ook al hadden ze binnen de ‘Community’ de naam een exclusief clubje snobs te zijn. Maar nu ik erbij ben, is dat natuurlijk heel anders geworden ;-)

Eén van mijn taken binnen dit clubje is het maken van de flyer voor de maandelijkse Sale, opdat zoveel mogelijk dames eens een middagje niet naar de golfbaan gaan maar naar onze Sale komen en de familiecreditcard daar tot de maandelijkse limiet oprekken. Bij wijze van spreken. Na wat gepriegel op mijn laptop, heb ik een presentabele flyer in elkaar geknutseld en ga ik op weg naar de drukker. De huisdrukker van de Nederlandse school is een schat, maar meestal niet erg snel en dus ging ik, op aanraden van een kennis, op weg naar een in de haast op een papiertje geschreven adres ergens in de French Concession. Na eerst in iemands keuken te hebben gestaan (in China ben je niet meer zo snel verbaasd over waar bedrijven zich bevinden en als het huisnummer klopt, loop je in de meeste gevallen maar gewoon door), sta ik, na nog maar een paar keer vragen, in een achterafstraatje van een achterafsteegje, voor een enorme drukkerij. Na ook hier binnen weer wat rondgedwaald te hebben, kom ik bij een drukke receptie waar drie meisjes op een rij achter grote computerschermen zitten. Als ik aan de beurt ben, stelt een giechelend meisje me allerlei vragen over papiersoorten en begint als een razende gegevens in te vullen. Op het computerscherm aan mijn kant van de balie verschijnt ineens mijn flyer met allerlei Chinese karakters en afmetingen. Ik word met een orderbon naar beneden gestuurd, naar de pers. Hier kun je gewoon naar binnenlopen; geen veiligheidskleding, toegangspasjes of dikke deuren. In het controlekamertje naast de persen liggen twee medewerkers een dutje te doen maar bij de pers zelf leek toch wat te gebeuren, na een minuut of tien kwam er zowaar een proefdruk van mijn flyer uit het enorme apparaat te voorschijn. Mooi hoor! “Wilt u dit bonnetje even tekenen?” Nu kwam het echt spannende moment, ja hoor Wang, hij kan, doe er maar honderd. Zoefzoefzoef! En nog geen vijf minuten later lag er een flinke stapel kraakverse flyers (bonnetje nummer 3 tekenen). Nog even netjes snijden (“ja hoor, gaat u maar naast de meneer van het snijapparaat staan, dan kunt u goed zien of het goed gaat”), bonnetje nummer 4 tekenen en met dit bonnetje naar de kassa, alwaar ik bonnetjes nummer 5 en 6 moest tekenen. Uiteindelijk ging bonnetje 7 in de tas (zouden ze hier hun eigen bonnetjes drukken?) samen met de honderd flyers, op prachtig papier gedrukt en keurig gesneden voor nog 60 RMB..(7 Euro)! Zulke dingen maken een mens blij.

Nog een mailing naar zo’n 800 potentiële klanten en de Sale zelf is een groot succes. En een belevenis op zich. "Meid, hoooiii, ook lekker inkoopjes doen?" Zo’n beetje heel shoppend expatland is uitgelopen naar de villa van ‘Cashmere-Diva’ E. Voor de deur een rij lichtgrijze en donkerblauwe Buicks, de chauffeurs kameraadschappelijk een sigaretje rokend en het hele gebeuren druk in Shanghainees met elkaar bediscussiërend. Binnen verzamel ik nog een hoop e-mailadressen van nieuwkomers, scoor ik zelf ook een paar koopjes en een cadeau voor een collega die zondag een feest geeft en na een hoop koetjes en kalfjes moet ik weer door naar de school. In de hete septemberzon ga ik, te voet, langs de stoet wachtende Buicks, op weg naar de uitgang van het villapark. Eerst nog even langs Minke, die druk aan het lesgeven is op de kleuterschool. Duidelijk gaan dit soort evenementen die meestal overdag plaatsvinden, volledig langs de fulltime werkende vrouw heen.

Het contrast tussen het beroepsleven en het grijze gebied tussen hobbyisme/wel-wat-willen-doen-maar-niet-teveel/ vrijwilligerswerk, wordt me ook die middag weer duidelijk. Terwijl ik hevig balend in mijn eentje twee grote dozen nieuwe boeken zit te kaften (waar zijn de hulpmoeders die toegezegd hadden deze middag te komen helpen eigenlijk?), komt een van de moeders veel te laat binnen. “Sorry, maar die voetmassage duurde wel heel erg lang!” Fronsend kijk ik haar aan, ‘voetmassage?’ denk ik, het is drie uur ’s middags! Moeder nummer 2 komt nog veel later binnen, heeft gelukkig niet bij de massagesalon gezeten maar begint wel een lang verhaal over dat de beveiliging op de compound te wensen overlaat. “Die Chinezen klimmen zomaar over de muur!”, voegt ze er nog aan toe. Ik denk even dat ik het niet goed gehoord heb. Muur? Wie wil er nu achter een muur wonen? Overal ter wereld doen we moeite om al die muren afgebroken te krijgen en hier in Shanghai bouwen we weer vrijwillig muren om onze wijken? Achter haar zie ik collega L. met haar hand tegen haar voorhoofd slaan en het woord “bubbel” mimen. En zo is het maar net.

En dat terwijl er buiten de expatbubbel zo’n mooie wereld is. Er gaat geen dag voorbij of je word verrast in winkels (“Nee, we hebben geen Engelstalige versie van MS Office, maar u kunt toch gewoon de Chinese versie kopen en dan Google Translate gebruiken?”) en op straat. Zo fietste ik (ja ja, op mijn spiksplinternieuwe, mooie, glanzende fiets) gisteren na het boodschappen doen bepakt en bezakt naar huis. In mijn mandje een grote boodschappentas, aan het stuur twee volle Albert-Heijn tassen (háááámsteren!) en achterop ook nog een grote boodschappentas. Bij het stoplicht stopt naast me een rijdende plumeauverkoper. Zo’n plumeauverkoper met alle soorten, kleuren en maten plumeaus, op een kunstige manier aan de fiets vastgemaakt met allerlei stellages. Hij bekijkt me eens van top tot teen met al mijn bagage en lacht dan breed naar me, steekt zijn duimen omhoog en wijst op zijn fiets en dan op die van mij. Hij ziet duidelijk een nieuwe carrière voor me in het verschiet. Nou ja, wie weet…grenzeloos veel mogelijkheden tenslotte hier in China.

Veel liefs,

Agnes