Goed bedoeld..

Dit wordt alweer onze derde zomer in Shanghai en dit jaar is er geen ontsnapping aan de hitte mogelijk: we blijven de hele zomer in China. Inmiddels weten we wel wat we kunnen verwachten en dat maakt het allemaal goed draaglijk. De temperaturen zijn deze maand nog heerlijk, schommelend tussen de 20 en 30 graden en vaak een heerlijk zonnetje… Kon het zo maar de hele zomer blijven. Maar helaas… elk moment kan het regenseizoen beginnen. Dat duurt een week of drie en dan vallen er elke dag meerdere tropische buien. Tegelijkertijd gaat de temperatuur flink omhoog, met als hoogtepunt augustus waarin het tegen de 40 graden kan worden. En augustus is nu net de maand waarin ik uitgerekend ben dus hoog tijd om de airconditioning in huis weer eens grondig te laten controleren. Hoe gaat dat in zijn werk? Je belt gewoon de huisbaas en die gaat het regelen. Waarschijnlijk met eerdere kritiek van ons in haar achterhoofd dat ze niet snel genoeg reageerde op verzoeken voor reparaties aan het huis gaat onze huisbazin aan de slag met mijn verzoek en in het daaropvolgende uur ontvang ik zeker 10 sms’jes met vragen en afspraken. De volgende dag om 9 uur zal er een mannetje op de stoep staan, volledig geïnstrueerd en al.

Ik zit er klaar voor om 9 uur. Geen mannetje. De ayi (de hulp) is er wel al en ik vertel haar dat er zodadelijk een klusjesman komt om de airco te repareren. Ayi zal dan zorgen dat het mannetje overal bij kan. Om 11.00 uur nog geen mannetje. Ik ga maar weer eens bellen met de huisbaas. “Yes, he’s on his way!” Hoezo ‘on his way’? Hij had er lang moeten zijn. “Yes, long trip!” De klusjesman komt dus uit de rimboe, dat belooft wat…. Die klus gaat vast ook een paar uur duren en ik had eigenlijk andere plannen met mijn middag maar goed…dit is ook belangrijk dus ik bel geduldig mijn andere afspraken maar weer af. De ayi alleen thuislaten en het laten regelen is ook geen optie sinds de ayi toch ook wel enige supervisie nodig heeft in huis met onze breekbare spullen dus ik vind ‘ayi + klusjesman alleen in huis’ een te risicovolle combinatie.

Tegen 12.00 uur komt de klusjesman aanzetten. Blijkbaar heeft hij van de huisbaas ook de opdracht gekregen te kijken wat er af en toe hapert aan de watertoevoer in het gebouw want terwijl hij de airco’s test, duikt hij ook alle kastjes in, op zoek naar de “Shui biao”. Na wat handen en voetenwerk kom ik erachter dat de Shui biao de watermeter is. Tja, die zit niet in mijn onderbroekenlade hoor meneer de klussert, die zit gewoon buiten in de hal.

Nadat ik duidelijk gemaakt heb dat de airco’s prioriteit hebben in ons geval, begint hij te zoeken naar een luikje om een van de units open te maken. Dat is er niet. We hebben een mooi afgewerkt huis waarbij men echter vergeten is dat apparaten ook wel eens stuk kunnen gaan. Het plafond in de logeerkamer, en toekomstige babykamer, moet dus opengebroken worden om bij de ingebouwde airconditioning te komen. Ayi gaat gewapend met de stofzuiger achter de klusjesman aan en ik ga weer achter mijn computer zitten. Nog voordat ik zit, vliegen de stukken plafond via de hal ook de woonkamer in… toch maar eens kijken. De klusjesman balanceert met een enorme hamer en zaag op een ladder die weer op een aantal dozen gezet is om extra hoogte te creëren voor de ladder. Het plafond is al deels naar beneden gehaald. Als ik nog eens goed kijk, zie ik dat de dozen de nog ongeopende verpakkingen van de commode en het babybedje zijn. Ik vergeet het plafond en trek de ladder van de dozen af. Ayi en klusjesman kijken me verbaasd aan: zo kan hij er niet meer bij! Tja, hij mag wel een paar hoge hakken van me lenen maar we gaan niet met een ladder bovenop mijn nieuwe meubels staan. “Mei wenti!” (geen probleem) stamelen zowel ayi als klusjesman. Wat zoveel betekent als “ we hebben alles onder controle”.

Guido is op dat moment in Nederland en slaapt nog als ik hem overstuur wakker bel om te vertellen over wat er op datzelfde moment in Shanghai gebeurt. Hij kijkt er niet van op. “Dit was ook te verwachten”, zegt hij nuchter. “Werk ze nu maar allemaal zo snel mogelijk de deur uit, dan kijken we wel wat er nog te redden valt als ik weer thuis ben”. Goed idee. Maar waar Chinezen die in de gaten krijgen dat ze iets fout gedaan hebben al lang het hazenpad gekozen hebben voor je het gezien hebt, krijg je Chinezen die menen dat ze goed bezig zijn echt de deur niet zomaar uit. “Mei wenti!” zegt hij nogmaals als ik wijs op een diepe kras in de houten vloer. “Gewoon even met een doekje eroverheen!”. Nu begrijp ik ook hoe het komt dat de meeste woningen er hier na vijf jaar uitzien alsof er een kudde buffels in geleefd heeft.

Op de een of andere manier straal ik wel uit dat ik het toch wel echt meen en met de stukken plafond nog in zijn haar sluipt de klusjesman naar de deur. De ayi probeert inderdaad met een doekje de kras in de vloer te herstellen. Ik voel de behoefte opkomen haar ook de deur uit te zetten maar weet me te beheersen, ze bedoelt het goed en heeft vaak ook geen idee.

Als de klusjesman de vrijdag erop terugkomt met de nieuwe electronica voor de airconditioning, is Guido ook thuis. Het gaat er nu een stuk beheerster aan toe dan de week ervoor en nadat het gat in het plafond nog een stukje groter gemaakt is, werken de airco units allemaal weer prima. Nu nog een (ander) mannetje regelen die een mooi luikje voor dat enorme gat gaat zetten en je ziet er niets meer van. De kras in de vloer, de enige herinnering aan het slagveld, zal regelmatig met een doekje opgewreven worden door de ayi...

Vaak krijg ik de vraag of ik dingen mis uit Nederland of dat ik misschien niet liever in Nederland zwanger zou willen zijn of wil bevallen. Nee hoor. Alle spullen die ik miste uit Nederland, heeft Guido een paar weken geleden opgehaald. Het leven is hier uitermate comfortabel en je kunt overal gezond eten en verse fruitsapjes krijgen. Het internationale ziekenhuis zit om de hoek en alle afspraken zijn met de gynaecoloog zelf. Zolang je maar goed verzekerd bent, kun je je bevalling precies zo inrichten als je zelf wilt en is er niets wat niet te regelen valt. Een hele geruststelling, zeker als je het allemaal voor de eerste keer doet. Ik maak me er dan ook niet druk over, het komt allemaal vanzelf zoals het komt.

Verder is het hier, denk ik, net zoals in alle andere landen waar vrouwen zwanger zijn….je krijgt te maken met een hoop impertinente vragen over wel of geen borstvoeding, volslagen vreemden die spontaan je buik gaan aanraken en, of je nu wilt of niet, je zult een hoop bevallingsverhalen moeten aanhoren. Meestal haak ik geestelijk af bij “…en toen moesten we dus halsoverkop naar het ziekenhuis…”, werk in de tussentijd in mijn hoofd boodschappenlijstjes af of bedenk hoe ik een nieuwe mailing vorm ga geven, terwijl ik af en toe “aha” en “jeetje” mompel en ik knik zo begripvol mogelijk als het verhaal eindigt met het opnieuw witten van de slaapkamermuren. Het hoort er allemaal bij en het is altijd goed bedoeld, misschien ga ik dat straks ook wel doen zodra ik een zwangere vrouw spreek….

De leuke kant is dat je ook door mensen die je nauwelijks kent spontaan een leuk rompertje, kaartje of boekje in je handen gedrukt krijgt, iedereen extra lief voor je is en zware tassen voor je gedragen worden. Taxichauffeurs schijnen je extra snel op plaats van bestemming af te willen leveren (uit angst voor een spontane bevalling in de taxi misschien?) en dus kan de kleine op deze manier ook al wennen aan het snelle leven in de grote stad.

Mijn ‘verlof’ begint al vrij vroeg, namelijk tegelijkertijd met de schoolvakantie op 15 juni. In Nederland zou ik nog zeker tot half juli hebben moeten werken dus wat dat betreft heb ik geluk. We zijn nu bezig met de laatste weken; rapporten, oudergesprekken, bestellingen voor het nieuwe jaar, jaarboeken maken, nieuwe inschrijvingen, afscheid….Ook in het team wederom afscheid, zo gaat dat nu eenmaal als je als Nederlanders in het buitenland woont, het is uiteindelijk altijd tijdelijk.

Tot slot natuurlijk nog wat recente foto’s. Een dagje naar Suzhou, lekker door Shanghai fietsen, genieten van lekker eten….. als we niet aan het werk zijn, genieten we van alle mooie dingen, én goede bedoelingen, van het leven.

Liefs,

Agnes en Guido