Van kleurrijke poncho's naar kleurrijke nomaden

‘Stop eens! Zo kun je toch niet fietsen?’ De guard van de compound waar ik Chinese les heb, komt achter me aangerend terwijl ik met een paraplu boven mijn hoofd wil wegfietsen. Deze Nederlandse gewoonte vinden Chinezen maar raar. Hoe kun je nou fietsen met een paraplu in je hand en bovendien, waarom zou je niet zo’n leuke, gekleurde regenponcho aantrekken? Voor ik het weet, trekt de guard een donkerrode poncho over mijn hoofd en knipt hij de wasknijper stevig vast aan het mandje zodat mijn benen ook droog blijven.Tevreden kijkt hij me aan,‘Maak je geen zorgen, je ziet er nog altijd mooi uit.’ Daar heb ik zo mijn eigen ideeën over maar nog geen minuut later komt er zoveel regen naar beneden dat ik erg dankbaar ben voor de poncho. Als ik bij het stoplicht zij aan zij sta te wachten met de andere regenponcho’s en ik voor de verandering eens niet aangestaard wordt, neem ik me voor vaker in regenponcho de deur uit te gaan.

Het is weer “plum rain season”, een periode van ongeveer vier weken waarin zware tropische buien vallen. Buien die soms een uur duren en soms een dag. Volgens de laatste cijfers zijn inmiddels zo’n drie miljoen Chinezen de dupe van de zware overstromingen, met name in het oosten en zuiden zijn de problemen groot. Door de overstromingen zijn er al meer dan 170 doden of vermisten en door de zware regenval zijn grote stukken land weggespoeld en gaan veel oogsten verloren.

Wij hebben hier in Shanghai zo onze eigen regenproblematiek. Stond ons appartement deze maand nog in de Time Out, een Engelstalig maandblad voor de regio Shanghai, waarin met veel lof werd geschreven over het design, de lichtinval en het gebruik van duurzame materialen, dit weekend druppelde er echter regenwater uit de met veel zorg gerenoveerde plafonds, via de met visgraatparket beklede muren rechtstreeks op de van gerecycled hout gemaakte vloer. Misschien had wat extra aandacht voor het toch wel zeer authentieke jaren ‘20 dak ook geen kwaad gekund? Of zou het misschien ook niet zo handig zijn dat bepaalde buren graag met loodzware bloempotten/wasrekken/barbecues rondslepen op de tere dakbedekking? Hoe het ook zij, geen enkele Chinees maakt zich echt druk om waterschade, het hoort er gewoon bij; binnenkort staan er wat mannetjes op de stoep om alles op het dak weer een beetje aan elkaar te bakken en de meest zichtbare schade weg te plamuren.

Inmiddels is hier de schoolvakantie begonnen. Vorige week waren de laatste lessen op de Nederlandse school en deze week ronden we de administratie en voorbereidingen voor volgend schooljaar af. Enkele collega’s gaan na vele jaren in Shanghai ook weer voorgoed, of in elk geval voorlopig, terug naar Nederland. Allemaal met gemengde gevoelens en de afgelopen weken hebben we dan ook veel vergaderd, geborreld en gefeest met elkaar en nu is iedereen klaar voor de reis terug naar Nederland of klaar voor nog een jaar China. Maar eerst de vakantie natuurlijk! Twee volle maanden…..

Aanstaande maandag vertrek ik allereerst samen met mijn vriendin Minke op een tripje naar de ruige provincie Gansu op drieënhalf uur vliegen plus acht uur rijden van Shanghai, in het midwesten van China. Hoofddoel is een tweedaagse paardrijtocht door de bergen en graslanden bij Langmusi (3800m hoogte). Minstens zo mooi is de tussenstop die we zullen maken in Xiahe (3000m hoogte) om het Labrang klooster te bezoeken. Guido en ik zijn in 2007 ook in deze regio geweest en ik heb sindsdien altijd nog een keer teruggewild.

Zowel Langmusi als Xiahe liggen in de voormalige Tibetaanse regio Amdo. Tegenwoordig is dit deel van Tibet “gewoon” onderdeel van China. Na de opsplitsing van Tibet na de overname door China in 1950, werden alleen de Tibetaanse regio U-Tsang en een klein deel van Kham onderdeel van de huidige “Autonome Regio Tibet” (met aanhalingstekens bij het woord Autonoom). De regio Amdo (tegenwoordig Gansu en Qinghai) en het overgrote deel van Kham (tegenwoordig Sichuan) werden simpelweg ingelijfd bij China. Op dit moment, met de aankomende 90e verjaardag van de communistische partij, ligt “de kwestie Tibet” weer eens een beetje gevoelig en het voormalige Kham en Amdo staan, net zoals de gehele Autonome Regio Tibet, onder streng toezicht van China. Reizen naar Tibet en reizen vanuit Sichuan naar Gansu en Qinghai is buitenlanders op dit moment niet toegestaan. Mochten zich ongeregeldheden voordoen of als er een opstand uitbreekt, dan kan China zeker geen buitenlandse pottenkijkers in het gebied gebruiken die foto’s of beelden van het, ongetwijfeld harde, optreden van het Chinese leger de wereld in kunnen sturen. Genoeg contanten mee dus voor het geval we een alternatieve route moeten kiezen en verder gaan we gewoon lekker genieten van grazende yaks, kleurrijke kleding en de karakteristieke, door de zon en hoogte getekende gezichten van de locale bevolking.

Zodra ik weer terugben uit Gansu en Guido ook weer terug is in Shanghai na zijn korte trip naar Korea, kan deel twee van de vakantie beginnen: een maand Australië! Hoe wat en waar hebben we nog niet echt uitgezocht maar er gaan rechtstreekse vluchten van Shanghai naar Sydney en vice versa en verder zien we het wel…”no worries mate” klinkt ons als muziek in de oren voor een relaxte vakantie.

Tenslotte zal ik (deel 3 in de serie vakantie) nog een paar weken in Nederland doorbrengen, Guido moet dan inmiddels wel weer aan het werk hier in Azië dus ik zal me alleen door de etentjes, barbecues en tripjes met vrienden en familie heen moeten slaan. It’s a tough job…;-)

Maar zo ver is het allemaal nog niet. Deze week krijgen we eerst nog onze “culturele training”. Eigenlijk hadden we dit al voor vertrek uit Nederland of in elk geval in de eerste maanden van ons verblijf in China moeten doen maar door tijdgebrek destijds (kwestie van prioriteiten), doen we het nu aanstaande vrijdag. We worden onderworpen aan het programma voor gevorderden: de onderdelen dat ze in China Chinees spreken en met stokjes eten, kunnen we inmiddels wel overslaan maar het is ook niet zo dat je na anderhalf jaar helemaal geen vragen meer hebt. Misschien is zo’n training juist in deze fase van ons verblijf wel heel erg nuttig.

Tot gauw, hopelijk met leuke verhalen over onze hernieuwde inburgering, paarden, Tibetanen en andere vakantieperikelen!

Veel liefs,
Agnes