Disconnections

Als je in Shanghai door de grote winkelstraten slentert en de futuristische winkelpanden van Apple, GAP, Lacoste, Adidas, Louis Vuitton, Hermes and Tiffany ziet, zou je kunnen denken dat je in de grootste vrijemarkteconomie ter wereld woont. De afgelopen weken werden we er echter weer aan herinnerd dat we toch echt in een land wonen waar de Communistische Partij bepaalt en deze wil zeker niet dat er vrij gesurft wordt op internet.

Dat veel websites hier geblokkeerd zijn, daar zijn we inmiddels aan gewend en dit is goed te ondervangen door via een VPN (Virtual Private Network) verbinding te maken met het internet. Hierdoor “woont” mijn laptop in een stad in de Verenigde Staten waardoor ik gewoon op in China geblokkeerde websites zoals Youtube en Facebook kan rondstruinen. Tenminste, tot vorige week. Onderzoek in de ondergrondse gangen van mijn VPN leerde dat alle verbindingen met de servers in Amerika verbroken waren en mijn IP adres gaf aan dat mijn laptop zich gewoon in China bevond. Uiteraard is er nog wel te leven zonder Youtube of als het echt moet ook wel zonder Facebook maar zonder VPN is ook toegang tot Gmail en Google Documents geen vanzelfsprekendheid en de lijst met geblokkeerde websites wordt eerder met de dag langer dan korter. Na een paar dagen in virtuele afzondering te hebben doorgebracht en de pagina met de gele driehoek en het uitroepteken iets te vaak te hebben gezien, heb ik met de hulp van een helpdesk in Rusland nu weer verbinding met een server in San Francisco en kan ik weer vrij surfen. Althans, totdat de speurhonden van de CCP de stekker ook uit deze connectie trekken maar volgens Vladimir van van de Russische helpdesk kan de boel wel weer opnieuw geconfigureerd worden. Gelukkig maar.

Zakencontacten en persoonlijke contacten lijken in het leven in Shanghai naadloos in elkaar over te lopen. De gedeelde interesse voor China, het werk of lekker eten en uitgaan tot in de vroege uurtjes maakt dat er leuke nieuwe vriendschappen ontstaan. Iedereen woont en werkt in dezelfde stad, heeft vaste hulp in de huishouding en kinderoppas en dus is afspreken zo gedaan. Het enige nadeel is natuurlijk dat het leven hier altijd tijdelijk is. Soms twee jaar, soms zes jaar maar er komt altijd een einde aan een uitzending. Inmiddels weten de meeste families of ze nog een jaar blijven of dat de container van de zomer weer ingepakt kan worden. Gelukkig is het nog niet zo ver maar ik weet nu al dat juni niet mijn favoriete maand gaat worden.

Verhuizen naar het buitenland heeft als gevolg dat contacten in Nederland op een laag pitje komen te staan. Op afstand contacten onderhouden is niet altijd even makkelijk; het tijdsverschil maakt bellen niet praktisch, om nog maar te zwijgen over de bereikbaarheid van mijn telefoon voor internationale gesprekken en sms’en en al gauw kan Nederland (of China) heel ver weg lijken. Een email is immers geen vervanging voor gezellig op stap gaan of samen dingen meemaken maar totdat ook wij definitief terugkeren naar Nederland - en hopelijk duurt dat nog even – is dat wel dé manier om de afstand te overbruggen.

En wie weet kan ik tegen die tijd Vladimir van de helpdesk nog eens bellen om hier en daar wat connecties opnieuw te configureren.