Vakantie in Laos en Zuid-China

Na de drukke decembermaand, die in het teken stond van werken, reizen en afscheid nemen van een van de collega’s van de Nederlandse school, werd het hoog tijd voor wat vakantie. Lekker een beetje rondtrekken door een warm land zonder vast plan en van dag tot dag bekijken of we blijven of dat we weer verder gaan.

Twee dagen voor vertrek boeken we onze vliegtickets: eerst naar Kunming in de mooie zuid Chinese provincie Yunnan en na anderhalve dag daar vliegen we door naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Kunming is alweer zo anders dan Shanghai dat vanaf dat moment de vakantie ook echt begint. Vijf jaar geleden zijn we ook eens in Kunming geweest maar we zien nu weer heel andere dingen en we vermaken ons prima met struinen over het centrale plein, de markt en een park met duizenden vogels.

De volgende dag vliegen we door naar Vientiane en al bij aankomst op het vliegveld merken we: dit is een heel ander land. Heel relaxed, geen gehaast, geen gedrang, alles op het gemakje. Op het gemakje komen we dus ook aan in ons hotel waar we even de winterkleding omruilen voor een luchtiger setje en ergens op een straathoek huren we fietsen en gaan op pad. Overal met goud bedekte tempels, boeddha’s en de geur van wierrook. Vientiane is dan weliswaar de hoofdstad van Laos maar heel groot is het niet. Het heeft een centraal plein waar de Laotiaanse versie van de Arc de Triomphe staat, een paar straatjes met restaurants en een boulevard langs de Mekong die nog in aanbouw is en verder een heleboel stupa’s en tempels. Naast het Laotiaanse schrift, zijn veel dingen ook in het Frans aangeduid, een overblijfsel uit de Franse koloniale tijd. Een fijn overblijfsel ook uit de Franse tijd zijn verse stokbroodjes met allerlei soorten beleg…

We kammen Vientiane op de fiets grondig uit en reizen dan met de bus verder naar Vang Vieng, een uur of zes met de bus. Dit had sneller gekund als de bus op tijd was vertrokken, er niet zo vaak werd gestopt of als er misschien een iets sterkere motor in de bus had gezeten maar wat was het dan lekker om bij ons hotel aan te komen, bungalows op palen met uitzicht over de Mekong rivier… Verder is Vang Vieng een door backpackende hippies overgenomen enclave waar de restaurants de hele dag herhalingen van Friends vertonen en waar ’s nachts tot in de vroege uurtjes een harde beat uit de openlucht discotheken klinkt. Gelukkig ligt onze lodge ver genoeg van het feestgeweld om toch lekker te kunnen slapen en de volgende dag stappen we uitgeslapen op de fiets om de omgeving te verkennen. We vergisten ons een beetje in het redelijk ruige terrein, de hoge temperatuur en de staat van de huurfietsen maar toch leggen we een lange route af door het mooie heuvelachtige landschap met karstbergen, door zand, over rotsen en in elkaar getimmerde houten bruggetjes. Onderweg zagen we mooie dorpjes, badende buffels en heel veel stof… Het (kerst)diner ’s avonds in de lodge was welverdiend.

Tweede kerstdag ontbijten we met een stokbroodje in de zon en vertrekken dan per tuk tuk naar het busstation voor een ritje van een paar uur naar Luang Prabang, een stadje dat op de werelderfgoedlijst staat. En terecht. De meest prachtige tempels, geen schreeuwende reclames maar alles in oude stijl. Ook is er een overvloed aan er goede restaurants en we blijven drie nachten in Luang Prabang. We fietsen wat rond, wandelen wat en bezoeken alle mooie tempels van het plaatsje. Aan het einde van de derde dag boeken we een tweedaagse bootreis naar Huay Say, aan de grens met Thailand. Vanuit Huay Say kunnen we gemakkelijk met de bus verder reizen naar de grens met China. De volgende ochtend worden we om zeven uur op de boot verwacht. We zijn positief verrast over de boot (dit blijft toch altijd afwachten natuurlijk), hij is ruim met comfortabele banken en is maar half vol met passagiers wat het allemaal wel heel relaxed maakt. Dat is ook hard nodig want in de nacht voordat we met de boot meegaan, word ik ziek. De bekende reizigersmalaise: koorts en geen trek in eten. Heel erg jammer want het eten aan boord is prima verzorgd, Guido heeft dus dubbele porties terwijl ik me op het achterdek in een van de banken heb genesteld en het leven op en langs de Mekong rivier aan me voorbij zie trekken. Na enkele stops bij grotten en een dorpje en een dag lang varen over de prachtige Mekong, komen we aan bij de overnachtingsplaats: de lodge in Pak Beng. Het is een lodge zoals op plaatjes in de mooiste reisgidsen: houten bungalows op palen, kaarsen op de grond en, met name voor mij erg belangrijk: een hemels bed. De goede nachtrust doet veel goed want de volgende dag ben ik alweer een stuk fitter, nog steeds geen trek in eten maar de koorts is in elk geval weg en dus gaat het langzaam aan beter. Dag twee van de bootreis zitten we eerst een groot deel op het voordek en later weer heerlijk uit de wind op het achterdek. Zo zouden we best nog een paar dagen door kunnen gaan maar na zo’n negen uur varen moeten we helaas van de boot af: we zijn in Huay Say, een klein rumoerig grensstadje, of dorp eigenlijk. Van hieruit vertrekken de meeste reizigers met de boot naar Thailand. Wij blijven in Laos en nemen de volgende ochtend de bus naar Luang Namtha. Een prachtige rit door de bergen en langs afgelegen dorpjes. Luang Namtha is zelf ook een afgelegen dorp en als we aankomen in de middag van 31 december en het dorp verkend hebben, realiseren we ons dat dit wel eens de meest rustige Oud en Nieuw aller tijden kan gaan worden…

Over Oud en Nieuw kunnen we dus kort zijn: we hebben het niet meegekregen. Na een paar biertjes bij een van de eerste maaltijden die ik weer met smaak heb opgegeten zijn we heerlijk in slaap gevallen en de volgende dag was het 2011. Zo fit als we ons nog nooit gevoeld hebben op 1 januari stappen we ’s ochtends vroeg in de bus die ons naar China brengt. Even wat grensformaliteiten afhandelen aan de Loatiaanse kant, daarna een provisorische bagage check door de Chinese beambten (die praten met mijn interessanter vonden dan mijn tas te controleren) en we staan we aan de Chinese kant van het buiten proportioneel grote grenskantoor. Al in de bus vliegen de eerste rochels weer naar buiten en ook op straat is het weer onmiskenbaar Chinees: overal winkels, werkplaatsen en mannen met witte sokken in zwarte instappers rondom een schaakbord of kaartspel. Het landschap is nog hetzelfde als in Laos, tropisch en heuvelachtig en als we aankomen in Xishuangbanna in de zuidelijke Yunnan provincie, hebben we ook helemaal niet het gevoel in een Chinese stad te zijn. Al realiseren we ons dat later wel weer zodra we inchecken in het hotel en de vijf lieftallige dames achter de enorme receptie er met zijn allen zo druk mee zijn en er desondanks nog steeds uren over doen om ons te registreren en een kamersleutel te overhandigen. Welkom terug in China!

En met alle bizarre dingen die China weer met zich meebrengt, vermaken we ons prima in deze rustige stad waar we op een terrasje lekker eten en ons de volgende dag met een lokale bus een eind buiten de stad laten brengen om te kijken naar de rijstterrassen en theeplantages. Het is een beetje een “stap maar op de bus en daar is het ongeveer”-tripje en als we denken dat we op de weg terug gewoon weer op de bus kunnen stappen, hebben we het mis. We zien de bus die we moeten hebben hard voorbij rijden maar hij stopt niet om mensen in te laten stappen… Uiteindelijk worden we opgepikt door drie jongens in een pick up truck die duidelijk zijn beste tijd gehad heeft. Om de vijf minuten moet er even gestopt worden om iets te rommelen onder de motorkap en vervolgens doet de auto het weer. Met onze gezonde dosis westerse achterdocht, beginnen we ons net ongemakkelijk te voelen als we met horten en stoten de stad bereiken. Als we de jongens wat geld willen geven, wordt er uiterst beledigd gereageerd, dat was natuurlijk niet de bedoeling. Zij zagen ons langs de weg lopen en dan bied je natuurlijk een lift aan, dat is toch heel normaal?

Onze laatste bestemming van deze vakantie is Guangzhou, de stad waar zes jaar geleden het eerste China avontuur begon. Guido heeft hier destijds vele avonden en weekenden doorgebracht maar ik heb slechts een keer enkele dagen rondgelopen in deze miljoenenstad en wilde het graag nog eens wat beter te bekijken. Een vlucht is zo geboek vanuit Xishuangbanna en met een tussenstop op Kunming staan we een paar uur later in Guangzhou. Een feest der herkenning en tegelijkertijd ook weer niet. Dit jaar zijn in Guangzhou de Asia Games gehouden en daarvoor heeft de stad een behoorlijke facelift ondergaan. We zeiden al tegen elkaar “Na Beijing (Olympische Spelen 2008 ) konden de bulldozers door naar Shanghai (Expo 2010) en daarna rechtstreeks naar Guangzhou (Asia Games 2010), we herkennen het patroon: mooi geasfalteerde wegen, opgeknapte hutongs en overal mooie bloemenperkjes met de bijbehorende mascottes. Daarbij nog een enorm hoge TV toren, de Canton Tower (ontworpen door Nederlandse architecten, 600 meter hoog, de hoogste toren ter wereld, hoogste gebouw van China en op de vijfde plaats van hoogste gebouwen ter wereld) die weliswaar geopend is voor publiek maar van binnen nog niet helemaal af… en je hebt het kunstje waar de Chinese overheid zo goed in is: alle vervallen gebouwen een verfje, bedelaars de stad uit gedeporteerd, nieuw hoog gebouw erbij, internationale bezoekers onder de indruk.

Het was een super reis, zowel in Laos als in China. Heel erg fijn om ook weer eens in een ander land dan China te zijn en daarnaast ook weer wat nieuwe dingen in het zo immens grote maar toch zo vertrouwde China te ontdekken.

Daarna hadden we wel weer zin om terug naar Shanghai te gaan, naar het gemak van deze wereldstad en vrienden en kennissen weer te zien die langzaam aan allemaal weer terugkomen naar China na het “nieuwjaarsreces”. Ook verheugden we ons op ons lekker warme appartement, lekker eten en weer een beetje op de fiets door de stad zwerven. Helaas had Ping, onze hulp, heel behulpzaam, onze centrale verwarming uitgezet (die dacht “wat een onzin, ze zijn er tweeënhalve week niet…uit met dat ding”) en ze had gelijk een schakelaar te pakken gehad waardoor er een monteur aan te pas moest komen om het allemaal weer opgestart te krijgen… Gelukkig hebben we altijd nog de luchtverwarming als back-up maar toch duurde het een behoorlijke tijd voordat de kou echt uit alle ruimtes was. Als echte Chinezen zaten we de eerste uren met dikke truien aan in ons eigen huis. Uiteraard begreep Ping het probleem niet toen ik haar ernaar vroeg, immers, de meeste huizen hebben niet eens centrale verwarming en daar is het dus altijd koud en je zet de luchtverwarming aan als je het echt te koud krijgt maar die laat je zeker niet de hele dag aanstaan dus zo’n gek systeem als centrale verwarming al helemaal niet.. Er zit iets in maar de volgende keer doen we toch maar een slot op de kast waar de hoofdschakelaar zit ;-)

En nu weer aan het werk: Guido is weer naar Korea en ik zit middenin planningen voor rapportgesprekken, nieuwe aanmeldingen en een deadline voor een schoolkrantje. Voordat we het weten is het Chinees Nieuwjaar en komen we weer even naar Nederland. Voor ons dus dit jaar geen dagenlange vuurwerkknallen maar boerenkool met worst. Of naar de Chinees, gezellig.

Groetjes en tot binnenkort!

Agnes en Guido