Rust

Inmiddels ben ik van mijn ‘verlof’ aan het genieten. Niet dat alles nou zo zwaar werd eigenlijk maar de schoolvakantie is nou eenmaal al begonnen dus er valt niet zo heel veel meer te doen. Ik heb nog een invaller ingewerkt en moet hier en daar nog wat puntjes op de i van de administratie zetten maar dan is het ook echt klaar. Het schijnt ook het beste zijn om op een gegeven moment te stoppen met werken ook al voel je je lichamelijk nog prima en het heeft ook wel fijne kanten natuurlijk: geen verplichtingen, geen deadlines, geen vergaderingen en geen mailbox die uitpuilt van de vragen. Maar het is ook nog even wennen, op de een of andere manier voelt al die vrije tijd ook een beetje als spijbelen. Iemand anders inwerken op mijn functie vond ik ook heel vreemd. Ik heb deze functie in twee jaar van niets opgebouwd tot wat het nu is en om dan zomaar even alles ‘weg te geven’…instap klaar, alles gratis en voor niets over te nemen…het kostte me wat moeite moet ik toegeven.

Daarvoor in de plaats heb ik nu uren de tijd om door de stad te fietsen, boodschappen te doen, te surfen op internet, boeken te lezen en ‘rustig aan te doen’, zoals me al langer door iedereen geadviseerd werd maar wat makkelijker gezegd dan gedaan is als er nog van alles moet gebeuren. Nu heb ik eindeloos de tijd en de rust om het ongegeneerd rustig aan te doen, en dat is een ongelooflijke luxe. Zomaar even de bank gaan liggen lezen? Geen probleem. Uren doen over de boodschappen (omdat ik onderweg zeker twee keer ergens een toilet moet opzoeken)? Maakt allemaal niet uit. In elk geval is zwangerschapsverlof alles wat ik me er al die jaren bij voorgesteld had en ik geniet er dan ook lekker van.

Waar ik weer een nieuwe waardering voor heb gekregen nu ik weer als een soort toerist door de stad tour op de fiets of met de taxi, is hoe gemakkelijk hier alles is. Natuurlijk is niet alles makkelijk in China (daar heb ik ook nog genoeg verhalen over..) maar het is wel zo fijn om de deur uit te stappen en er stopt een taxi voor je neus die je brengt waar je wilt zijn. OK, ze rijden soms als idioten maar dat schiet ook wel lekker op. Geen gedoe met parkeren, tanken, winterbanden, onderhoud, etc. En je moet er toch niet aan denken om zelf te rijden op de ingewikkelde wirwar van wegen in de stad. Ingenieus zitten die wegen in elkaar trouwens. Het blijft leuk als de taxi met een grote vaart de oprit oprijdt van de “gao jia” (Elevated Express Way) en dan al zigzaggend ongemerkt steeds op een hoger niveau terechtkomt. Terwijl de chauffeur in zijn plastic veiligheidskooi nog eens goed in zijn neus peutert, uit het raam rochelt of een slok van zijn groene thee neemt, geniet ik van het uitzicht op al die enorme flatgebouwen die vanaf deze hoogte opeens niet meer zo groot lijken. De gao jia is overigens alleen toegankelijk voor auto’s met een nummerbord wat in Shanghai is uitgegeven (alle auto’s worden bij de oprit geflitst). Deze nummerborden worden maandelijks per opbod verkocht en de prijs voor een nummerbord is gemiddeld zo’n 8.000 euro. Deze prijs kan hoger of lager uitvallen afhankelijk van de gebruikte nummercombinatie die al dan niet ‘geluk brengt’. Zo zijn vieren niet erg gewild want die worden met de dood geassocieerd en achten brengen juist weer erg veel geluk. Met de maatregel om alleen Shanghai nummerborden toe te laten en deze zo duur te maken dat veel mensen maar afzien van het aanschaffen van een auto en een nummerbord, probeert men te voorkomen dat de gao jia één grote lange file wordt. Gelukkig hebben de taxi’s allemaal zo’n Shanghai nummerbord en zoef je dus met het grootste gemak door de stad. Van de ene kant van de rivier naar de andere kant in een mum van tijd dankzij de vele bruggen en tunnels en dat allemaal zonder noemenswaardige verkeersopstoppingen. Misschien ook dankzij het talent van de Chinese autobestuurders om van een 6-baansweg een 8-baansweg te maken in tijden van drukte? Gewoon niet te moeilijk doen en allemaal een beetje opschuiven.

Ook Guido is vanaf nu ‘gewoon’ in Shanghai. Hij heeft zijn laatste rondjes door China en Zuid-Korea afgelegd en is nu volop aan het inburgeren op zijn kantoor in Shanghai. Wie weet dat hij de gaargekookte prut die door moet gaan voor lunch op zijn kantoor ooit nog gaat waarderen. Vooralsnog niet in elk geval….

Met mij gaat het allemaal goed. Lichamelijk begin ik de zwangerschap nu wel te voelen en al lopend door de stad voel ik me wel eens behoorlijk kolossaal. De mensen zijn hier natuurlijk al klein en tenger en ik ben momenteel niet alleen lang maar ook nog ‘dik’. Ik zit eigenlijk het liefst op de fiets, dan voel ik al dat extra gewicht niet zo. Chinezen zijn overigens erg begaan met zwangere vrouwen. In restaurants krijg je een extra kussentje voor je rug, bij het stoplicht vraagt zomaar een wildvreemde of je wel goed gegeten hebt vandaag en in de supermarkt dragen personeelsleden de boodschappen naar je fiets. Die fiets wekt overigens wel weer wat verbazing want eigenlijk kan dat dan weer niet.

Om die reactie te begrijpen, moet je eerst weten dat je hier op straat zelden hoogzwangere vrouwen ziet en als je ze als ziet, dan strompelen ze wijdbeens aan de arm van hun man door de straat. Waarschijnlijk onderweg naar controle in het ziekenhuis want anders waren ze echt het huis niet uitgekomen. Dus om een zwangere vrouw op een fiets te zien rijden is natuurlijk totaal absurd in hun ogen, wat volgens mij ook weer te maken met het feit dat Chinezen, behalve dat ze niet kunnen autorijden, eigenlijk ook niet kunnen fietsen. Een algeheel gebrek aan verkeersinzicht en voertuigbeheersing. Hier wordt ook weinig opleiding in gegeven en zolang een rijbewijs behaald kan worden door op een parcours niet alle paaltjes omver te rijden maar slechts een deel, zal daar ook niet snel verandering in komen.

Met mijn gedegen vooropleiding van fietsen in winderige polders en in drukke steden zal het niet gauw gebeuren dat ik van mijn fiets val. Struikelen op het trottoir daarentegen is een veel groter gevaar aangezien een groot deel van de stoepen uit glanzend (maar spekglad) marmer bestaat, uit sierbestrating waar je alleen met bergschoenen op zou kunnen lopen of er liggen zoveel blindennoppen dat die op zichzelf een gevaar vormen voor het niet blinde deel van de bevolking. Met mijn uit balans geraakte lichaam heb ik inmiddels al redelijk vaak de stoep van (te) dichtbij gezien. Ik hou het dus maar bij fietsen, al komt me dat vaak wel op verbaasde blikken van voorbijgangers te staan. Overigens zou ik als Chinese zwangere vrouw ook de deur niet uitkomen denk ik. De gangbare zwangerschapsmode bestaat uit oversized T-shirts met daaroverheen een soort schort met een grote strik of een teddybeer erop. Dan is binnenblijven inderdaad een beter idee.

Tijd om even op het gemakje wat inkopen te gaan doen, daarna nog even wat tijdschriften bij een, eveneens zwangere, vriendin af te geven en met een omweg, via een van de betere westerse bakkers voor wat lekker brood, nog een leuk rondje door de stad te fietsen. Kunst daarbij is om zoveel mogelijk onder de bomen in de French Concession te blijven. Deze geven als een natuurlijke parasol koelte af wat erg welkom is bij de toch wel hoge temperaturen. Als extraatje word je dan getrakteerd op een gratis krekelconcert door de duizenden krekels die zich tussen de bladeren van de platanen hebben verschanst. Natuur in de grote stad!

Veel groetjes van ons en tot gauw weer.

Agnes & Guido