Wildernis en paradijs in Zuid-Australië

Terwijl we het zandweggetje afrijden - gelokt door het mooie uitzicht - bekruipt ons het gevoel dat we dit beter niet hadden kunnen doen. Het pad is smal en gaat rap bergafwaarts. De wielen van de camper graven zich bij elke poging tot omkeren diep in het zand en met zo’n 4000kg en alleen achterwielaandrijving zit er maar één ding op: vol gas achteruit de bochtige en heuvelachtige zandweg weer op. Ik stap maar alvast uit om te kijken hoe het pad er verderop uitziet. Ondertussen zet Guido de bus in zijn achteruit en roept dat ik uit de buurt moet blijven voor het geval het hele gevaarte “omlazert”. “Omlazert?”..ach, dat zal wel loslopen. Het is niet de eerste keer dat we met een auto (wat voor wielaandrijving dan ook) vastzitten in een afgelegen gebied. Afrika, Argentinië…Australië komt dus vast ook wel goed. En inderdaad, hard in de achteruit werkt en bovenaan de heuvel lunchen we lekker in de camper en nemen ons voor iets voorzichtiger te doen met onschuldig uitziende zandweggetjes.. diezelfde ochtend hadden we namelijk ook al de (zompige) grasmat op een camping omgeploegd met ons rijdende gevaarte.

Na bijna vier dagen op het prachtige Kangaroo Island, zijn we nu in de buurt van Adelaide. Vanaf hier gaan we langzaam richting het onherbergzame midden van Australië: Uluru (Ayers Rock) en Alice Springs. Maar eerste even een update van de afgelopen week.

De “Great Ocean Road”, de kustweg die langs een groot deel van de Zuidelijke Oceaan loopt is inderdaad “Great”. Prachtige uitzichten vanaf kliffen, een kalksteenkust die door de continue invloed van de Zuidelijke Oceaan afgebrokkeld is en daardoor mooie rotsen gevormd heeft in de oceaan, vlak voor de kust: de twaalf apostelen genoemd. Overal mooie uitkijkpunten en we genieten van de frisse lucht, een verfrissende regenbui en hier en daar een buslading Chinese toeristen (we waren toch buiten China?). Als je even van de grote weg afwijkt, komt je langs dichte bossen waar koala’s in bomen bladeren zitten te eten. Bij aankomst ’s avonds op de camping zijn we blij met de verwarming, hier op het zuidelijke puntje van Australië is het echt winter maar na het koken is de camper lekker warm. Niet laat bouwen de eethoek om tot bed en kijken op de Ipad nog even een film voordat we onder het dubbele dekbed kruipen.

Door de goede wegen schiet de reis aardig op, ondanks dat we zelf rustig aan doen en vele omwegen nemen. We komen langs vuurtorens, kliffen en zien een zeeleeuw spelen in de oceaan. We hebben inmiddels meer dode dan levende kangoeroes langs de weg zien liggen maar gelukkig zien we ook een paar levende (prachtige dieren!). Net enorme, rechtopstaande muizen met grote achterpoten) en hipt er ook bijna een onder onze auto.

Met meer geluk dan wijsheid bemachtigen we een plekje op de ferry naar Kangaroo Island. De meeste mensen hebben dagen van tevoren gereserveerd of staan al uren te wachten. De ferry overtocht duurt drie kwartier en schommelt aardig op en neer. Die Zuidelijke Oceaan is een ruige, hebben we ook al eerder gemerkt. En dan staan we op prachtig, ongerept Kangaroo Island. Het hele eiland is National Park, bestaat uit een paar hoofdwegen en meeste onverharde wegen (moeten we de camper toch nog aan wat off-roadwerk gaan onderwerpen ;-)). We gaan maar gelijk op zoek naar een camping aangezien het alweer laat begint te worden en de eerste “camping” die we tegenkomen is een schot in de roos: aan het strand, geen voorzieningen en vuurtjes stoken mag. Verlost van gemanicuurde (sta)caravan parks met hegjes en plaatsnummers. In plaats daarvan een self registration systeem en gewoon staan waar je wilt. Omdat er geen voorzieningen zijn, staan we met nog maar een paar campers. Terwijl ik ga koken (tja, heb je thuis een enorm kookeiland…zo’n twee-pitsfornuisje is eigenlijk toch veel leuker!), stookt Guido een kampvuurtje naast de camper. Een vuurtje is wel zo prettig bij een heldere nacht als de temperatuur zakt naar zo’n vijf graden….. We krijgen er een prachtige sterrenhemel en rondhippende kangoeroes voor terug.

Dat het eiland een echt natuurparadijs is, zien we ook de dag erna. We wandelen ’s ochtends wat over het strand. Op een heuvel, waar de Engelse ontdekkingsreiziger Matthew Flinders, die hier in 1802 aan land kwam en op ontdekkingstocht ging op het eiland, voor het eerst uitkeek over het eiland, kijken ook wij uit over het eiland. Flinders had met zijn schip vijf jaar over de reis van Engeland naar Australië gedaan en zijn missie was om de “Terra Australis” op de kaart te zetten. Als hij na Kangaroo Island richting het vaste land zeilt (wat dan al ontdekt is door capt. Cook en consorten), komt er een Frans schip in beeld. Ondanks dat Engeland en Frankrijk destijds in oorlog waren, kon dat de beide kapiteins zo ver van huis niet zoveel schelen en wisselden ze wetenswaardigheden over hun ontdekkingstochten uit. Flinders adviseerde de kapitein van het Franse schip, Baudin, om zich op Kangaroo Island te herbevoorraden met vlees en water. Baudin ging daarop terug naar het eiland en zette het ruige zuiden en westen van het eiland op de kaart, hierdoor zijn op dit deel van het eiland zijn nog veel Franse plaatsnamen terug te vinden, zoals de Cape de Couadic, waar nog een oude, nog in bedrijf zijnde vuurtoren staat die we een paar dagen later bezoeken onder leiding van de beheerder. Deze man heeft duidelijk erg veel tijd gehad om te lezen en hij weet werkelijk van alle landen wel de scheepvaart historie te vertellen. Over Nederland valt natuurlijk genoeg te vertellen. De VOC had Australië eerder ontdekt dan de Engelsen. Puur toeval, omdat ze onderweg waren naar Indië en de windrichting langs Australië gunstiger was. Echter, ze vonden het maar een grote woestijn en gingen onverrichter zaken door naar Indië om kruiden en zijde in te slaan.

En zo zijn overal ter wereld de voetsporen van onze Europese voorvaderen terug te vinden. Behalve door Europeanen - in eerste instantie was Kangaroo Island een plek voor deserterende zeelieden en veroordeelde criminelen, afgevoerd uit Engeland - is het eiland ook bewoond geweest door de Aboriginals maar deze waren al vertrokken toen de Europeanen voet aan land zetten. Het hoe en waarom hiervan is onbekend.

We bezoeken een eucalyptus distilleerbedrijf, vooral voor de techneut onder ons altijd leuk om naar in elkaar gelaste apparaten en technische inventiviteit te kijken ;-), De heerlijke geur van eucalyptusolie en alle oude apparaten en gebouwtjes (o.a. een postkantoortje wat tot 1952 in gebruik was) maken het een heel speciale plek zo in the middle of nowhere. En zo zijn er nog meer kleine bedrijfjes (een honing farm – inclusief Italiaanse bijen) en een lavendel farm. Allemaal open om een kijkje te nemen en aardige eigenaren die je even vertellen hoe (o)pa het bedrijf heeft opgericht en hoe het er tegenwoordig aan toegaat.

Maar grootste trekpleister van Kangaroo Island is natuurlijk de wildernis, de natuur en de alle dieren en vogels. Zo kunnen we van heel dichtbij pelikanen bekijken, veel kangoeroes (ook weer veel dode langs de wegen, helaas), gekleurde vogeltjes, een soort ganzen, koala’s, zeeleeuwen en zeehonden. Prachtige verlaten stranden waarlangs we wandelen en over rotsen klimmen. We kamperen in de bush camps waar we heel alleen in de duisternis zijn. Het enige licht komt van de sterren, er is bijna geen maan. Het slaapt in elk geval heerlijk in die duisternis.

Vandaag hebben we de ferry terug naar het vaste land genomen. Na weer een nacht in totale afzondering in de duisternis genieten we eerst nog even van de ruige kust en gaan dan naar de haven voor de terugtocht. Het “boarden” verloopt super georganiseerd en dit moet ook wel, willen alle auto’s, campers, vrachtwagens en uiteindelijk ook nog een transport met honderden schapen allemaal in de autoruimte passen. Iedereen wacht op zijn beurt en vervolgens leiden een paar stevige mannen het hele proces op het autodek. Als passagier moet ik via een andere ingang aan boord omdat ze niet teveel volk op het autodek willen hebben, hierdoor heb ik vanaf de achterkant van de boot mooi uitzicht op het hele doen en laten op het autodek. Ik kan mijn ogen bijna niet geloven dat echt die hele vrachtwagen met schapen aan boord gezet wordt. Als alles tot op de centimeter nauwkeurig ingericht is, gaat de rijplank omhoog en vertrekt de boot. Heerlijk in het zonnetje zien we het prachtige Kangaroo Island steeds kleiner worden en de windmolens aan de overkant steeds groter.

We zijn erg benieuwd naar alles wat nog komen gaat en zijn nu al aan het nagenieten (onder het genot van een wijntje van een van de wijngaarden van Kangaroo Island) van alle mooie dingen die we al gezien hebben. En we proosten natuurlijk op deze zéééér bijzonder dag!

Liefs van ons,

Agnes en Guido