Off Road met de Fiat

En dan ook goed off road: een weg waar geen enkel ander verkeer langskomt de hele dag. En dan moet je creatief zijn als ook de reserveband lek blijkt te zijn.

Maar goed, waar was ik gebleven? Cordoba. Na aankomst met de zeer comfortabele nachtbus uit Buenos Aires hebben we Cordoba even snel bekeken. Na het mondaine BA was Cordoba gewoon een aardige provinciestad maar het heeft niet de allure die Buenos Aires wel heeft. Na wat rondshoppen een auto gehuurd en de volgende ochtend vertrekken we met onze Fiat Sienna richting de bergen. Eenmaal de stad uit worden de wegen heerlijk rustig en het landschap uitgestrekt. Onderweg zien we onder andere een Jezuïten Estancia in Alta Gracia en het “Duitse” dorpje Villa General Belgrano. Tegen de tijd dat het donker wordt zijn we in het dorpje Mino Clavera, een redelijk uitgestorven plaatsje en we vinden vrij makkelijk een hotel.

De volgende dag even wat inkopen doen om onderweg wat te eten te hebben want soms rijd je zomaar urenlang over de “pampa’s” zonder een dorp tegen te komen. Het is een prachtige rit met bergen, pampa’s en hier en daar wat politie. De ene keer wijzen ze ons erop dat we geen dimlicht voeren, wat verplicht is buiten de bebouwde kom, de andere keer moeten we vanwege een mond- en klauwzeer controle onze appels en mandarijnen inleveren. En zo komen we tegen de avond in Mendoza aan.

Aangezien we gelezen hebben dat Maipu, 15 kilometer van Mendoza het Mekka van de wijngaarden van deze streek is, gaan we de volgende ochtend op weg naar Maipu. Na een bezoekje aan de plaatselijke VVV zijn we een kaart rijker en zetten we koers richtig de bodega’s en een olijfoliefabriek(je). Als eerste “doen” we de olijfolie aangezien het nog wat vroeg is om al aan de wijn te gaan en we krijgen een rondleiding door een schitterend gelegen fabriekje. Feiten zoals dat een olijfboom wel 300 jaar oud kan worden, per jaar voor zo’n 13 liter olie kan produceren en dat elk onderdeel van de olijf gebruikt (de pitten worden vermaald voor brandstof, het water wordt gebruikt voor irrigatie van de boomgaard en de rest is olie) zijn altijd interessant. Het proeven na afloop van de rondleiding natuurlijk ook en helaas kunnen wij als backpackers niet bepaald enorme hoeveelheden olijfolie meenemen maar een potje zongedroogde tomaten in olie komt onderweg vast wel op. Daarna rijden we naar een bodega: Trapiche. We zijn net op tijd voor de rondleiding en het valt onmiddellijk op dat het een prachtige gerestaureerde bodega is, oorspronkelijk in Italiaanse handen en compleet met oude spoorlijn en goederenwagon die vroeger voor transport van de wijn gebruikt werd. Tijdens de rondleiding, door een enthousiaste vinoloog, vele weetjes en feiten tot ons genomen die ik jullie in dit reisverslag allemaal zal besparen ;-). Het proeven na afloop was ontzettend leuk, en lekker! Er werd ruim de tijd genomen en verschillende flessen werden opengemaakt. Nadat we nog een paar flessen van onze favoriet ingeslagen hebben voor onderweg, is het tijd om op zoek te gaan naar accommodatie en we komen tegen zonsondergang aan bij Posada Cavieres, gerund door een Belg en Argentijnse. Het idee van een “Posada” is accommodatie, meestal een oude schuur van klei die omgebouwd is tot gastenverblijf, basic maar wel van alle noodzakelijke gemakken voorzien, zoals een kachel of electrische verwarming en warm water. Dit alles natuurlijk op een prachtig boerenerf. Het was ook nog erg gezellig aangezien er meerdere backpackers verbleven. De avond doorgebracht met Andrew en Mandy uit Londen en een paar flessen wijn. De volgende ochtend een heerlijk stevig ontbijt met vers gebakken brood.


’s Ochtends de hond, een enorme schapendoes, en twee jonge katten uitgebreid gedag gezegd en weer met de auto op pad. Het terrein was een beetje ruig en met onze Afrika ervaringen nog vers in het geheugen werd het tempo op de onverharde wegen flink erin gezet. Dat kwam ons op een lekke band te staan maar gelukkig heeft Guido ruime ervaring in het verwisselen van banden en al snel waren we weer op pad. In het plaatsje Uspallata de kapotte band laten repareren zodat we weer met reserveband op pad konden en weer verder over de onverharde wegen richting Barreal, waar ons door Hans, de Belgische eigenaar van Posada Cavieres, een leuke posada aangeraden is. Net voordat het echt donker werd, komen we aan in Barreal en checken we in in posada Eduardo, iets meer basic maar wel met een zeer gezellig restaurant met verrassend uitgebreide kaart en uiteraard verschillende wijnen op het schap.


En dan gisterochtend vanuit Barreal weer de weg op. Een onverharde weg wederom maar het lijkt ons wel te doen en tenslotte hebben we de reserveband ook nog in de kofferbak liggen. Het valt ons wel op dat we geen enkele andere auto tegenkomen maar het landschap is prachtig, enorm desolaat en de Andes als prachtige achtergrond. Tijdens een korte stop merken we op dat we een lekke band hebben, door de ongelijke weg en de zanderige bodem was ons dat niet eens opgevallen. Verwisselen dus maar. De schrik was dan ook groot toen de band die we gisteren hadden laten repareren, leeggelopen in de kofferbak lag…. Geen reserveband en de dichtstbijzijnde verharde weg waar wel wat verkeer te verwachten is, ligt 60 km verderop.. Dan is de keuze gauw gemaakt en we rijden langzaam verder op de lekke band. Het duurt natuurlijk niet lang voordat deze compleet aan flarden ligt en door de geringe snelheid komen we ook nog eens vast te zitten in de kiezelbodem. Beetje graven en duwen en we zijn weer op weg maar we moeten wel voorzichtig zijn want dat is natuurlijk wel het laatste wat we hier kunnen gebruiken. Als de eerste band zo ver kapot is dat verder rijden schade gaat veroorzaken aan de auto, verwisselen we de band voor de andere lekke band en rijden weer verder. Lopen kan altijd nog. Bovendien, de auto achterlaten in zo’n onherbergzaam gebied, lijkt ons ook niet al te verstandig. Als ook deze band aan flarden ligt, snijdt Guido alle loshangende stukken band ervan af en rijden we op de kale velg verder. De bodem is zacht dus dat kan wel een stuk. Uiteindelijk bereiken we de weg en worden we al snel opgepikt door drie Argentijnse mannen die met twee 4WD’s onderweg zijn. Alle bagage uit onze auto en in de pick-up, wij erbij en we rijden naar San Juan. De mannen zijn enorm behulpzaam, helpen met de formaliteiten met de sleepdienst die de auto naar San Juan moeten slepen, dezelfde avond nog en we checken in in het hotel van de broer van één van de mannen. Een prachtige kamer en niet veel later zitten we aan een heerlijke biefstuk en een wijntje. De auto wordt ’s nachts voor de deur geparkeerd door de sleepdienst en vandaag moeten we nieuwe banden regelen én een nieuwe velg. Daarna weer gauw op pad want zo’n dag als gisteren is wel leuk en avontuurlijk maar het zet qua kilometers geen zoden aan de dijk en we moeten uiteindelijk de auto weer inleveren in Salta, nog zo’n 1100 kilometer rijden.

We zijn erg benieuwd hoe het met iedereen in Nederland gaat dus alle berichtjes zijn weer welkom.

Heel veel groetjes vanuit San Juan!

Liefs,
Agnes & Guido