Laatste week Argentinië

Het vervangen van de geruïneerde banden en velg bleek afgelopen zondag nog iets meer voeten in aarde te hebben dan we in eerste instantie dachten. De juiste maat was niet meer op voorraad en een nieuwe velg zou helemaal lastig worden. Uiteindelijk heeft de garage de velg weten te herstellen en zijn de twee nieuwe banden met een iets afwijkende maat op de achterwielen gezet en we konden weer op weg, dat was een fijn gevoel!

Onderweg komen we langs een mooi national park, in 1958 heeft men hier de beenderen van dinosaurussen gevonden. Behalve dat, is het landschap er prachtig: door erosie uitgesleten rotsformaties en hier en daar wat grappige dieren. Zo zien we een paar enorme “hazen” (daar hadden ze nog het meest van weg), een vosje en natuurlijk condors en kleinere vogeltjes. Na de drie uur durende tour door het park, in een colonne van zes auto’s met de gids en zijn vrouw bij ons achterin, werd het voor ons weer hoog tijd om verder te rijden. Lunchen doen we onderweg met brood, kaas en de zongedroogde tomaten die we eerder in de olijfoliefabriek gekocht hebben. Het landschap is heel gevarieerd zodat het rijden zeker niet verveelt en de wegen zijn ook prima. Af en toe houdt het asfalt weliswaar zomaar op maar inmiddels is de Fiat behoorlijk off road proof. Het laatste stuk naar Salta rijden we in het donker en aangezien straatverlichting en ook grotendeels de bewegwijzering ontbreekt, haken we aan achter een heel oude Peugeot (zo eentje uit Louis de Funès films) die aan zijn tempo te merken de weg wel vaker heeft gereden. Wel een beetje afstand houden want helaas werken zijn remlichten niet meer. In het donker rijden we Salta in, de provinciehoofdstad dus een behoorlijke plaats. Na een beetje rondrijden, zien we een aardig hotel waar we terecht kunnen. Het blijkt een suite hotel te zijn, kleine appartementjes dus. Heerlijk die ruimte en alles is splinternieuw. ’s Ochtends wordt na een telefoontje naar de receptie het ontbijt op de kamer gebracht.

Nadat woensdag onze Fiat opgehaald is door de verhuurmaatschappij, gaan we Salta in. Het is opeens enorm warm geworden (27 graden) en we moeten er even aan wennen. De middag brengen we dus door op een terrasje met wat empanada’s en foldertjes uit de plaatselijke VVV. Wat is er veel te doen in deze regio! We besluiten om donderdag de hele dag met een toertje mee te gaan naar de zoutvlaktes “Salinas Grandes”, de hele rit is ongeveer 500 km rijden. Even overwegen we nog om weer zelf een auto te huren en het zelf te rijden maar een keer gereden worden is ook wel eens fijn en we kiezen de touroperator met (op het oog) het meest comfortabele busje uit. Donderdagochtend om kwart voor zeven ’s ochtends worden we opgehaald door touroperator La Posada Tours, gids Raffael en chauffeur Pedro. Al gauw blijkt dat hoe zwijgzaam Pedro is, zo praatziek is Raffael… Nadat we nog wat hotels en hostels afgegaan zijn om de andere passagiers op te halen, steekt Raffael van wal met zijn verhaal en houdt vervolgens de rest van de dag zijn mond niet meer, ondertussen zijn wang steeds bijvullend met coca bladeren en deze ook gul uitdelend onder de passagiers. Cocabladeren hebben een verdovend effect en worden al eeuwenlang geconsumeerd in Zuid-Amerika. In Argentinië is het gebruik als blad en thee toegestaan, het mag niet verbouwd worden maar dat mag dat in Bolivia weer wel. Het helpt de symptomen van hoogteziekte, hongergevoel en vermoeidheid te verdoven. Om één gram cocaïne te maken schijn je trouwens honderd kilo cocabladeren nodig te hebben (en een heleboel chemicaliën).

Terwijl Raffael vertelt en vertelt en vertelt komen we aan bij Inca Ruines die we even snel kunnen bekijken. Het schema is strak want de wegen zijn grotendeels onverhard en de afstand is groot. Lunchen doen we in San Antonio. Hier zijn we al flink op hoogte en de eerste vage hoofdpijn begint zich aan te kondigen. Het eten is simpel maar lekker en na nog wat door het stoffige stadje te hebben gelopen, gaan we allemaal weer het busje in en rijden we weer verder. Tijd voor de “massage” zoals Raffael de weg voor de komende tweeënhalf uur noemt, een onverharde weg met wasbord reliëf, inderdaad even afzien maar na deze weg zijn we dan ook bij de prachtige zoutvlaktes. Niets als zout, voor zover je kunt kijken, het is letterlijk oogverblindend mooi in de felle zon.

De weg terug naar Salta voert door de bergen en het hoogste punt is 4170 meter, voor inwoners van een land wat onder zeeniveau ligt, zijn dit soort hoogten altijd even een aanslag op het lichaam. Net zoals de haarspeldbochten door de bergen trouwens…. Gelukkig stoppen we onderweg nog in het dorpje Purmamarca, een schilderachtig plaatsje in het dal, na dit plaatsje is het nog een rechte weg naar Salta waar we om half negen ’s avonds weer aankomen en we ons laten afzetten bij ons hotel. Aangezien het nog “vroeg” was voor het eten, drinken we eerst nog een wijntje in ons appartementje en gaan dan op zoek naar een leuk restaurantje voor ons welverdiende avondmaal.

Even over het eten: na bijna drie weken Argentinië kan de conclusie wel getrokken worden dat eten een essentieel onderdeel van de dag vormt voor de Argentijnen. De ochtend begint met een ontbijt wat uit voornamelijk zoetigheid bestaat en een vers sapje. Dan ’s middags de eerste warme maaltijd met liefst een berg gegrild vlees en ’s avonds het slotstuk met nog meer mals gegrild vlees, pasta’s in overheerlijke sauzen en daarna nog een “postre” een gigantisch dessert van chocolade, dulce de leche, een stuk taart of kaas. En dan hebben we natuurlijk ook de “tablas de fiambres y quesos” nog; aangezien de Argentijnen pas tegen tien uur ‘s avonds aan tafel gaan en het niet leuk is om in leeg restaurant aan de maaltijd te beginnen maar onze magen rond een uur of acht toch wel dusdanig rammelen dat we dan alvast een “tablas” bestellen. Dit bestaat uit verschillende soorten rauwe ham, olijven, salami’s en een aantal soorten kaas. Kortom, het is enorm afzien hier….

Op dit moment zitten we weer in een lange afstandsbus vanuit Salta naar Puerto Iguazu, in totaal bijna 1500km en 22 uur in de bus. Na onze vorige ervaring leek ons dit een heel erg goed idee aangezien die bus enorm comfortabel was en de stoel nog beter zat en lag dan een business class stoel in het vliegtuig. Toen we woensdag dus het busticket gingen kopen voor deze rit, hadden we dat nog in ons achterhoofd maar we werden snel uit de droom geholpen door de mevrouw achter de balie: dat soort bussen rijden alleen tussen de grote steden van en naar Buenos Aires...dan maar de beste stoelen die er op dit traject te koop zijn…..alweer een droom minder want die zijn allemaal tot en met zaterdag uitverkocht. Er was alleen nog plek in de semi-cama klasse…Aangezien we het er niet voor over hadden om tot zondag te wachten en alle vluchten vanuit Salta naar Puerto Iguazu via Buenos Aires gaan, levert dat ook niet heel veel tijdswinst op. Dus we zitten nu in de semi cama, wat qua stoelen nog altijd comfortabeler zit dan een economy class vliegtuigstoel. Tot onze verbazing kregen we zelfs nog een broodmaaltijd en ’ s ochtends een koekjesontbijt geserveerd door één van de twee buschauffeurs die om beurten rijden.

Inmiddels aangekomen in Puerto Iguazu en vanmiddag al naar de spectaculaire watervallen aan de Braziliaanse kant gaan kijken. Het Braziliaanse park is kleiner dan het Argentijnse en het Argentijnse park is morgen aan de beurt, het schijnt dat je daar zo een uur of zes bezig bent met lopen en klimmen. Aan de Braziliaanse kant was het uitzicht prachtig, je kon heel erg dichtbij de watervallen komen en we hebben het water ook goed gevoeld, wat een geweld!

Maandag nemen we de bus naar Rio de Janeiro (deze keer wel een luxe variant) en van daaruit zakken we weer af naar Sao Paulo om daar zaterdag de vlucht naar Nederland weer te nemen. Maar zo ver is het nog niet... Nu eerst naar Brazilië!

Tot snel weer.

Liefs,

Agnes & Guido