Prachtig Patagonië

Prachtig Patagonië in de winter wel te verstaan. Aankomst op het vliegveld van El Calafate is dan ook direct kennismaking met het winterse klimaat, al hadden we het nog kouder verwacht dus dat valt al mee. Onderweg maakt het vliegtuig een tussenstop in Bariloche, een wintersportplaats en de mooie besneeuwde bergen waren goed te zien.

Als we aankomen in El Calafate is het al donker en we nemen een taxi naar ons hotel, Miyazato Inn, vanuit BA via internet geboekt. De eigenaar, Jorge, is, hoe verrassend, Japans en zijn vrouw, Elizabeth, is Peruaanse met Japanse grootouders. Elizabeth probeert nog voor de volgende dag een tour voor ons te regelen per boot naar de gletsjers maar alle reisbureau’s zijn al gesloten. Maar als we de volgende ochtend gewoon om 7 uur aanhaken bij een groep, zal er niets aan de hand zijn. Ze bestelt nog een lunchbox voor de volgende dag en wij gaan het stadje in om even lekker een Argentijns wijntje te drinken en wat te eten. Vlees in overvloed en het wordt overal erg lekker klaargemaakt.

Donderdagochtend dus vroeg uit te veren. Jorge brengt ons naar een reisbureau en we kunnen inderdaad aanhaken bij een groep die naar de haven vertrekt voor de toer naar de gletsjers. Het is nog donker en we zitten lekker warm in de bus die ons naar onze boot brengt, buiten is het erg koud maar gelukkig helpen 3 lagen kleding wel tegen de kou. De boot is modern en snel en zodra we varen gaan we gauw het achterdek op. Het eerste stuk is redelijk ruig en al snel zijn we doorweekt van het opspattend water maar dat maakt niet uit. Af en toe even opwarmen in de comfortabele stoelen binnen en daarna weer gauw naar buiten voor het prachtige uitzicht op de ijsbergen, bergen en gletsjers. We zien de Perito Moreno, de Upsala, de Spegazzini en Onelli gletsjers. Zodra we bij een gletsjer komen, vaart de boot er rustig voor langs zodat we alle tijd hebben om de gigantische ijspieken goed van dichtbij te bekijken. Af en toe brokkelt er een stukje af wat met een enorme plons in het water terecht komt. Als de boot weer vaart maakt, gaan de meeste mensen naar binnen aangezien de vaarwind enorm koud is. Wij vinden het wel lekker, zo buiten te staan en die prachtige ijsbergen langs te zien trekken. Sommigen zijn mooi blauw, anderen wit en anderen zien eruit alsof ze al een lange reis achter de rug hebben en hebben schrammen en groeven, heel apart. De kleuren van de ijsbergen hebben te maken met de dichtheid van het ijs en de hoeveelheid licht die ze doorlaten, daardoor kleurt de één donkerblauw, de ander wat lichter blauw en de ander wit.

Aan het einde van de dag zijn we moe, lekker uitgewaaid en is het weer tijd voor een lekker Argentijns wijntje, vooral de Malbec is onze favoriet op het moment. Nog vlak voordat de reisbureau’s sluiten, boeken we nog een busticket voor de volgende dag naar het dorpje El Chalten, 200 km noordelijk van El Calafate, een bekend trekking gebied.

Vrijdagochtend weer op tijd eruit en naar het busstation voor een 3 uur durende busrit naar El Chalten. Zodra de bus het station verlaten heeft, gaan de lichten in de bus uit en aangzien het buiten ook nog niet licht is en er ook nergens straatverlichting langs de weg is, is het aardedonker. We vallen in slaap en worden pas wakker zodra we de parkeerplaats van rustplaats “La Leona” oprijden. La Leona is een hotel/restaurant en de voornaamste attractie is dat het in 1901 de bankrover Butch Cassidy en Sundance Kid een maand lang onderdak heeft verschaft. Dit tweetal had eerder in Amerika banken overvallen en in Argentinië ook enkele. Uiteindelijk is het niet goed met ze afgelopen maar hotel La Leona is in elk geval trots op hun beroemde gasten.

Aangekomen in El Chalten gaan we, na wat uitleg over de omstandigheden op de wandelroutes, al gauw op pad. We beginnen met een steile klim waardoor elke kou wel uit het lijf verdwenen is. Doel is om de berg “Fitz Roy” mooi te zien liggen. Onderweg lunchen we heerlijk in de buitenlucht. Na nog wat klimmen komt de eerste sneeuw op ons pad en ook op de bergstroompjes ligt ijs. Als we nog hoger komen, zien we zelfs een heel bevroren meer. Fitz Roy verstopt zich af en toe in de wolken maar komt toch vaak genoeg tevoorschijn om goed op de foto vastgelegd te worden.

Ondanks dat de wandeling niet zo ver lijkt, is het best een stevige klim en als we na 5 uur weer beneden zijn, zijn onze benen moe en onze ledematen koud. El Chalten zelf is een uitgestorven dorp, bijna spookachtig, veel zaakjes zijn gesloten. We vinden een restaurantje waar we even lekker wat eten voordat we weer in de bus klimmen voor de 3 uur durende busrit terug naar El Calafate. De verwarming wordt flink opgestookt in de bus en de lichten gaan wederom allemaal uit, wat betekent dat bij ons de lichtjes ook al snel uitgaan.

Onze laatste dag in El Calafate gaan we naar het meer en wandelen nog wat door het dorp, we hebben niet zo veel tijd meer want ’s middags gaat onze vlucht weer naar Buenos Aires. Het was ons al eerder opgevallen in El Calafate dat de honden gewoon loslopen op straat, van groot tot klein. Sommigen lijkend op wolven, anderen op lieve kleine schoothondjes, maar allemaal zonder baasje op pad in het dorp. Als we bij het meer zijn, sluit een groepje honden zich bij ons aan en twee daaarvan vinden het zo gezellig dat ze de rest van de ochtend achter ons aan tippelen. Als wij even gaan lunchen en zij buiten moeten blijven, liggen ze, als we weer buiten komen, braaf op ons te wachten, vrolijk met de staarten kwispelend. Deze honden leiden een schitterend vrij leven op de Patagonische vlakte.

Laat op de avond komen we in Buenos Aires aan en nadat we ons weer in kamer “Evita” geïnstalleerd hebben, gaan we even lekker wat eten in de wijk “Palermo”. Tenslotte was zaterdag een speciale dag! Een flesje Malbec mocht in elk geval niet ontbreken.

Zondag onze laatste dag in Buenos Aires en wederom zijn we op de oranje fietsen gestapt en lekker gaan touren. Het was prachtig weer: koud maar wel heerlijk zonnig. We zijn naar de wijk “La Boca” gefietst, bekend van de “Boca Juniors”, schijnbaar erg goede voetballers en ze hebben een enorm stadion in elk geval. De huizen in de wijk zelf zijn in allerlei vrolijke kleuren geschilderd. Helaas zijn niet alle straten van deze wijk even veilig dus we konden niet al te ver afdwalen van de aangegeven fietsroute maar het was toch leuk om ook hier even rondgefietst te hebben. En nadat we vorige week in het Evita Peron museum geweest zijn, was het nu ook tijd voor een bezoek aan haar graf op begraafplaas Ricoleta. Toevallig was het ook nog haar 57e sterfdag en het graf werd massaal bezocht door aanhangers die hartstochtelijke redes hielden voor het graf. Evita is duidelijk nog niet uit de harten van de Argentijnen verdwenen.


Op het moment dat ik dit bericht schrijf, zitten we in de nachtbus naar Cordoba. Of beter: liggen we in de nachtbus want het is een enorm comfortabele bus. De stoelen zijn van leer en kunnen bijna helemaal plat, er is een stewardess aan boord die drankjes, snoepjes en maaltijden uitdeelt en op dit moment is er de mogelijkheid om naar een Argentijnse versie van ER te kijken (of zo iets dergerlijks).

In Cordoba huren we waarschijnlijk een auto om de omgeving wat te gaan verkennen en dan volgen er weer meer verhalen en foto’s.

We hopen dat in Nederland ook alles goed is en kijken weer uit naar jullie berichtjes.

Liefs,

Agnes en Guido

P.s.: inmiddels aangekomen in Cordoba en ingecheckt in het NH Hotel.