Engelse les geven in Sun Village

Inmiddels is het weer maandagochtend geworden in Beijing. Mijn Chinese les is naar de middag verplaatst en dat geeft mij even de tijd voor een uitgebreid ontbijtje en internetkrantje bij Café Zara.

De afgelopen twee dagen heb ik doorgebracht in Sun Village, het opvangtehuis voor kinderen van gedetineerden. Zaterdagochtend vroeg op want de reistijd naar Ban Qiao waar dit tehuis ligt, is circa twee uur met de bus. Monique heeft haar vrije zaterdagochtend opgeofferd met me mee te gaan en samen gaan we op weg. Het openbaar vervoer is echt perfect en binnen 2 minuten komt de juiste bus aangereden. Hier kunnen we lekker zo’n uur in blijven zitten tot we in Niu Lan Shan zijn en hier moeten we overstappen op de volgende bus naar Ban Qiao. Voor mij even zaak dit goed in me op te nemen en vooral goed naar de haltenamen die steeds omgeroepen worden te luisteren. Gelukkig liggen zowel “Niu Lan Shan Dou Kou” en “Ban Qiao” goed in het gehoor.

Eerste kennismaking met Tai Yang Cun, zoals Sun Village eigenlijk heet, is redelijk shocking. Er zijn net een paar grote “tourgroepen” aangekomen die het leven in het dorpje komen aanschouwen. Sun Village is afhankelijk van donaties en “in ruil daarvoor” kunnen locale scholen, reisgezelschappen en bedrijven te pas en te onpas binnenlopen op het terrein en aanspraak maken op de tijd en aandacht van de kinderen. Als ze weer vertrekken, laten ze kleertjes en speelgoed achter. Heel goed natuurlijk maar daardoor vertonen de kinderen wel een bepaald onnatuurlijk gedrag naar bezoekers toe. Ook werden de kinderen van Sun Village “opgesteld” om te spelen met de kinderen van de bezoekers, voornamelijk erg rijke kinderen. Het toppunt vond ik de Hummer die aan kwam rijden.

Uiteindelijk was het aapjes kijken voorbij, de Hummer en alle andere dikke auto’s weer vertrokken en had ik net een paar stafleden bij elkaar geraapt om te beginnen met de Engelse les, toen er een Deense delegatie van een groot transportbedrijf binnenkwam, samen met de oprichtster van Sun Village, mevrouw Zhang. Dit bedrijf had een grote donatie gedaan en kwam nu in ruil daarvoor hun naam verbinden aan een deel van de moestuin/boomgaard. Verwarring alom, eerst zou er een boom geplant gaan worden, toen waren het zonnebloemen en uiteindelijk bleek het een pepersoort en sla te zijn. De Deense manager kon er de humor wel van inzien en uiteindelijk moest ik ook mee in de dikke Audi A6 met chauffeur op weg naar de moestuin 5 kilometer verderop. Na weer de nodige verwarring in de moestuin (het planten was al min of meer gedaan door de werklieden) en wat ceremonieel gebeuren met foto’s en alles, reden we weer terug naar het tehuis.

Nadat de Audi weer uit het zicht verdwenen was, ben ik even rustig op onderzoek uitgegaan in het dorpje en heb ik afspraken gemaakt voor de volgende dag om een groepje leerlingen in de leeftijd van 13 tot 16 les te geven. Daarna doodmoe naar de bus, uiteraard met iemand in mijn kielzog die niet het idee had dat ik dat zelf ging redden met die bus en dus nog tot Niu Lan Shan Engels zitten oefenen met een van de medewerkers. Daarna in de bus naar Beijing alle gedachten even op een rijtje gezet. ’s Avonds gezellig uit eten met Judy, Phil, Elise en Robbert in een Sichuan restaurant. Allerlei gradaties van pittig kwamen voorbij, van licht verdovend tot uitslaande brand. Geweldig!

Zondagochtend om 7.15 uur op de fiets op weg naar Dongzhimen bus terminal. Ik wilde vroeg in Sun Village zijn voor het geval het niet gelukt was om de leerlingen bij elkaar te krijgen voor de les, dat ik dan nog tijd had om het ter plekke te regelen. Om half 10 was ik er en de leerlingen zaten al braaf klaar in het klaslokaaltje. Er waren geen boeken, geen methode en ook geen plan. Ze wilden praten. Maar ja, voor praten heb je wel een basis nodig. De Chinese leraar spoorde de kinderen aan een conversatie te voeren met mij. Wat natuurlijk niet gaat want ze kennen de woorden niet. Deze leraar dus even moeten overtuigen dat we het anders gaan doen. We gaan eerst een basis leggen met woorden en grammatica en daarna gaan we oefenen met praten. Deze leraar wilde eerst niets weten van het hele grammatica verhaal want in het Chinees is er geen grammatica dus voor hen is dat niet interessant. Even apart met hem gesproken en we gaan het nu op mijn manier doen. Ten eerste ook omdat de conversatie heel snel stukloopt met deze kinderen omdat je ze niet kunt vragen naar simpele dingen omdat ze uit een vreselijk getraumatiseerde omgeving komen. In de meeste gevallen huiselijk geweld met als gevolg dat de moeder geen andere oplossing meer zag dan de vader te vermoorden. De moeder zit nu in de gevangenis, is ter dood veroordeeld of reeds terechtgesteld en de kinderen zitten in Sun Village.

In de middag nog een klein groepje jongens van 15/16 jaar lesgegeven. Zij hadden zich goed voorbereid en een hele waslijst aan vragen voor me. Het waren leuke kinderen en ook mooi om te horen wat hun toekomstdromen zijn (piloot worden, de wereld over reizen, etc.) helaas zal het voor de meeste van deze kinderen bij dromen blijven maar wie weet....

Daarna nog even een paar stafleden een dictee gegeven om te zien hoe goed hun geschreven Engels is en dat is even schrikken. De meesten hebben het Engels geleerd van de televisie, films en, zoals één van hen, uit een woordenboek. De meest vreemde woordcombinaties en Amerikaans "slang" komen naar boven. Nog een hoop werk aan de winkel dus. Toen een van de stafleden riep “my brain is swimming!” vond ik het genoeg (ook voor mezelf) en ben weer op weg gegaan naar de bus, uiteraard met weer iemand in mijn kielzog die me bijna tot aan Dongzhimen gebracht heeft, ondanks dat ze zelf heel ergens anders naar toe moest. Lief bedoeld maar ik kon eigenlijk geen Chinees/Engelse conversatie meer voeren van vermoeidheid.

Het ontbijt zit er weer in, nog even een rondje door de hutongs waar nu alle geuren van de lunch rondwaren en dan is het weer tijd voor mijn Chinese les.

Liefs,

Agnes