Open einde

De afgelopen dagen waren uitermate gezellig en hectisch en waren tevens ook de laatste dagen van mijn verblijf in China. Veel “afronden” dus. Mijn laatste Chinese lessen, de laatste keren naar het asiel en nog heel veel restaurantjes uit proberen. En zowaar een hele “vrije” dag!

Maandag zijn we (Elise, Hans, Ans, Evita en ik - helaas moest Guido zondag alweer terug naar Nederland) naar het dorpje Chuandixia (spreek uit als Tchwendiesja), 90 km ten westen van Beijing gegaan. Auto met chauffeur gehuurd en na wat verkeersopstoppingen in de stad zelf, slingerden we al vrij snel over haarspeldbochten in de bergen. Volgens goed Chinees gebruik moest de chauffeur op elke straathoek de weg vragen, wat de hele trip wel een avontuurlijk karakter gaf. Na een paar uur kwamen we dan toch nog op plaats van bestemming: Chuandixia. Het dorpje ligt in een vallei en de huisjes zijn tegen de berg aangebouwd waardoor je lekker een beetje door de straatjes kunt klimmen en hier en daar staat een tempeltje op een mooi uitzichtspunt. Uiteraard moest er ook gegeten worden en in ons beste Chinees lukte het ons om een heerlijke maaltijd op tafel bij elkaar te bestellen. Na nog weer wat klimmen en klauteren vonden we aan het einde van de middag onze chauffeur weer terug en reden we weer terug naar Beijing. Voor Elise en mij een mooie gelegenheid om even wat slaap in te halen op de achterbank...

Dinsdagmiddag, na mijn Chinese les ’s ochtends, ben ik samen met Evita naar Het Olympisch complex gefietst. De temperaturen in Beijing liepen de afgelopen week aardig op en we hebben heel rustig moeten fietsen. Uiteraard was het Olympisch complex weer geweldig om te zien, zo groots en spectaculair, fantastisch! “Beijing Huan Ying Ni” onafgebroken uit de speakers en honderden dagjesmensen die dit allemaal komen aanschouwen.

Ook mijn laatste dagen in het asiel waren deze week aangebroken. Op woensdag houdt meestal ook de dierenarts spreekuur en ook één van mijn favorieten, zwarte teckel Hei Dou, moest even onderzocht worden. Het beestje was al niet al te dik maar de afgelopen dagen was hij ineens wel erg sterk vermagerd en hij bleek dan ook een inwendige bacterie te hebben. Hij moet nu elke dag, tegelijk met zijn eten, een paar pillen innemen. Het is te hopen dat eraan gedacht wordt om hem elke dag zijn pillen te geven. Gelukkig, in tegenstelling tot de meeste honden in Nederland, eten de honden in het asiel alles op wat je voor hun neus houdt, dus ook medicijnen. Om een dier zijn pillen in te laten nemen, hoeven dus geen ingewikkelde toeren uitgehaald te worden.

Op vrijdag was er een televisieploeg van Beijing Television in het asiel om de eigenaresse, mevrouw Zhang, te interviewen voor een documentaire over succesvolle zakenmensen die met het geld wat zij verdiend hebben, een goed doel ondersteunen. Mevrouw Zhang ondersteunt niet alleen het goede doel, zij IS het hart en de ziel van het asiel. En al kun je op sommige dingen best wat aan te merken hebben, als zij niet met haar eigen geld een asiel had opgericht, dan zwierven alle dieren die nu een goed onderkomen hebben, nog steeds op straat. Of erger.
Nadat mevrouw Zhang geinterviewd was, werd ik ook nog even voor de camera gesleept, niets leuker dan een westers hoofd op de televisie natuurlijk.

Vrijdagavond was er de fundraiser van het dierenasiel. Iedereen die het asiel een warm hart toedraagt, was aanwezig, wat op zich al een wonder was aangezien men als locatie de “Pinotage” gekozen had, een Zuid-Afrikaans restaurant in de afgelegen villawijk “Shunyi”. Ook ik had enige moeite om er te komen aangezien de taxichauffeurs in centrum Beijing niet echt heel erg genegen zijn naar zo’n afgelegen plek te rijden omdat ze hoogstwaarschijnlijk geen ritje terug gaan krijgen. En dan word je gewoon zonder pardon de taxi weer uitgebonjourd. Sta je dan in je avondjurkje op een druk kruispunt...

De benefietavond zelf was een groot succes. Het was gezellig en er is flink wat geld opgehaald voor het asiel. Daarnaast is het natuurlijk goed om wat bekendheid aan het bestaan van het asiel te geven, aangezien veel expats in Beijing overwegen een huisdier aan te schaffen en ze meestal in eerste instantie niet eraan denken een “asiel”dier te nemen. Nadat de Pinotage haar deuren gesloten had, was het tijd voor een laatste drankje in Sanlitun: het was tenslotte onze laatste avond in China. Inmiddels was er een tropische bui gevallen en zoals gewoonlijk konden de rioleringen het water niet meer verwerken. Gevolg, tot je enkels in het modderwater en de toch al stinkende straten van Sanlitun waren ranziger dan ooit.

Van het ene drankje kwam het andere en uiteindelijk vielen mijn ogen pas om drie uur ’s nachts dicht en sliep ik de volgende ochtend door de wekker heen wat tot gevolg had dat ik mijn koffers en mezelf in ongeveer drie kwartier moest inpakken (en iedereen die mij kent weet dat dat voor mij héél erg krap is..) om een taxi naar Dongzhimenwai te nemen waar Elise met haar bagage op me stond te wachten. Gelukkig had zij ’s ochtends wel tijd gehad om wat ontbijt te kopen en terwijl Beijing voor de laatste keer aan ons voorbij raasde, vulden wij wat vitamine- en vochttekorten aan op de achterbank van de taxi op weg naar het vliegveld.

Deze trip is weer voorbij. Als ik erover nadenk lijkt het één lange dag geweest, van 11 april tot 9 mei. Ik hoop dat ik (wederom) wat heb kunnen bijdragen aan zowel het asiel als aan Sun Village. Mijn Chinees is inmiddels op niveau A2, wat ongeveer betekent dat ik zoveel kan als een kleuter van vier maar dat mag de pret niet drukken; ik ben erg trots op mijn luistervaardigheid want ik begrijp een heleboel. Mijn spreekvaardigheid kan nog wel een enorme boost gebruiken maar ook dit vordert gestaag en ik hoop dat ik de tijd blijf houden om bij te leren. Het leren van Chinees is net zoiets als het leren van een geheimtaal: het is iets magisch.

Zoals gezegd heb ik vrijdag van alles en iedereen afscheid genomen en ik weet niet wanneer ik eventueel weer terug kan gaan. Tot die tijd probeer ik vanuit Nederland de projecten waar ik aan gewerkt heb te ondersteunen door ansichtkaarten- en T-shirtverkoop dus laat maar weten als jullie geinteresseerd zijn in orginele kaarten en T-shirts! En zoals veel mensen vrijdagavond vroegen “You will be back, right?” Right.

Bedankt voor het meeleven en ik hoop dat jullie me kunnen vergeven voor het niet terugmailen of reageren op jullie berichten. Ik haal de schade de komende weken uiteraard in met jullie!

Liefs,
Agnes