Aan het werk in het asiel

Daar sta ik weer, woensdagochtend, op eindpunt van metro lijn 5 Tiantongyuanbei, te wachten op bus 643 naar Xiaotangshan. Er staat nog een groep arbeiders te wachten met grote tassen met daarin hun bezittingen. Zij gaan waarschijnlijk aan het werk op een bouwplaats en zullen voor maanden hun familie niet zien. Als de bus er is stapt iedereen in en begint de ren naar de beste plekken. Ik kom terecht naast één van de bouwvakkers die zijn ogen niet kan geloven dat een westerse vrouw met de bus reist. In China is de bus namelijk voor de arme lui en zodra je een beetje geld hebt, koop je een auto of ga je met de taxi. En met een blond hoofd ben je automatisch rijk zo redeneert men. Maar ik vind de bus juist leuk vanwege alle mensen die je ziet en de toestanden die zich in zo’n bus afspelen. En het grappige is ook, waar ik me in Nederland enorm ongemakkelijk zou voelen in een bus vol met bouwvakkers, voelt het hier heel anders. Uiteraard versta ik natuurlijk nog geen fractie van wat de mannen tegen elkaar zeggen dus dat scheelt al en daarnaast zou er waarschijnlijk ook niemand maar over piekeren een vinger naar me uit te steken aangezien zo’n beetje de hele bus mij nauwlettend in de gaten houdt en het dus ook wel enorm op zou vallen.

Ik stap weer uit op de bekende plek en loop nog 20 minuten in het zonnetje naar het asiel. Als ik aankom, staat net een groep mannen enorme balen kattenvoer uit te laden. Shirley vertelt me dat het tijd werd, want de katten hadden al twee dagen geen eten meer gekregen vanwege problemen met de leverancier. Gauw dus een zak kattenvoer in de bakfiets en zorgen dat de beestjes te eten krijgen, geen tijd te verliezen.

Na het voeren van de poezen, ga ik even rondneuzen bij alle dieren. De meesten zitten er nog gewoon, sommigen zijn weg. Toch maar even vragen waar ze gebleven zijn. Helaas hebben enkele honden de winter niet overleefd maar andere zijn geadopteerd. Ook mijn lieve kleine Schnautzertje en DaShan, de overenthousiaste Golden Retriever die maar geen genoeg kon krijgen van op je te springen en je haar op te eten. Geweldig dat deze geadopteerd zijn!

De Collies zitten er nog gewoon, het zijn er inmiddels zelfs vijf en ze hebben gezelschap gekregen van een prachtige Husky met ijsblauwe ogen. Schitterend dier maar wat een ellende dat zo’n prachtbeest hier terecht is gekomen.

Mijn twee lievelingsteckels, Jerry en HeiDou hebben ook nog geen nieuw onderdak gevonden en zitten weer in eenzame opsluiting omdat ze te overheersend zijn ten opzichte van de Pekineesjes. Uit ellende heeft Jerry zijn oren kaal gekrabd en springt Hei Dou voornamelijk rondjes in zijn hok.

Ook de medewerkers van vorig jaar zijn bijna allemaal weg. Na Chinees nieuwjaar is een groot gedeelte niet teruggekomen en arbeidscontracten doet men niet bepaald aan. Yaya is ook weg, een medewerker die echt alle honden van buiten kende en ze ook prima onder controle had. Helaas kon ik nu dus niet gaan kijken bij bepaalde verblijven omdat het voor mij alleen te gevaarlijk is om daar naar binnen te gaan. En zo denken de meeste andere medewerkers er duidelijk ook over dus ik vraag me werkelijk af hoe het met deze dieren verder moet aangezien ze toch eten en water moeten krijgen.

Na mijn verkenningstocht, wordt het tijd om de handen uit de mouwen te steken. Bakjes afwassen, poep opruimen, een paar honden onder de douche en de dag vliegt om! Lekker de hele dag buiten in het zonnetje aan de slag en ik ben ’s avonds ontzettend moe. Als ik over het pad terug naar de bus loop, stopt er een auto naast me en springt er een Chinese vrouw van mijn leeftijd uit die aan me vraagt of ik mee wil rijden naar Xiaotangshan. Ik zeg haar dat ik naar Beijing moet en dat ik de bus wel neem. Ze staat erop me dan minstens naar de bus te brengen. Dat komt me eigenlijk wel goed uit en ik stap in. Haar man zit achter het stuur en al pratend stelt haar man voor me tot aan de metro te brengen...nou heerlijk! De vrouw werkt als dokter in het ziekenhuis in Beijing en de man is architecht. Ze waren vandaag een dagje vrij en naar het Luchtvaartmuseum gegaan wat vlak naast het asiel ligt. Ze vonden het zo vreemd om mij daar te zien lopen dat ze omgekeerd waren om me een lift aan te bieden. Geweldig dit en dat het ook gewoon kan...

Gisteravond was het tijd voor een feestje: de opening van Hatsune, een schitterend Japans restaurant in The Village in Sanlitun. Zo’n beetje heel hip Chinees en Westers Beijing kwam zich hier laten zien (en ik dan). Het internationale wereldje in Beijing is klein en binnen een mum van tijd zie je weer bekenden en is het helemaal leuk. Ook was het een feest voor het oog om naar alle uitdossingen van, met name, de Chinese gasten te kijken. De dames waren voornamelijk in het kort, strak en torenhoge hakken en de heren...tja. Kijk zelf maar op de foto’s. De avond traditiegetrouw afgesloten in de Blu Bar en daarna weer door nachtelijk Beijing naar het hotel teruggefietst.

Ik heb inmiddels een nieuwe fiets dus jullie hoeven je geen zorgen meer te maken over de niet functionerende handremmen. Ik heb nu een mooie glimmende damesfiets, spiksplinternieuw en hij rijdt zalig...

Morgen, zaterdag, en zondag ga ik naar Tai Yang Cun, Sun Village , voor het geven van Engelse lessen. Sun Village is een opvangtehuis voor kinderen van ouders die in de gevangenis zitten. Ik ben benieuwd hoe de dingen gaan, dat is in een Chinese omgeving altijd even afwachten. Als westerse vrijwilliger moet je er hier extra hard voor knokken om daadwerkelijk wat te mogen doen want eigenlijk vinden de Chinezen dat wij van porcelein zijn . Monique en ik hebben in elk geval bedacht dat een mooi plan zou zijn, naast het geven van de lessen, om een mooie fotoreportage te maken en dan later ansichtkaarten te laten drukken voor de verkoop. Maar ook daarvoor moeten we eerst de situatie even ter plekke bekijken of dat allemaal wel kan.

Hoogste tijd nu om te gaan slapen, morgen gaat de wekker weer vroeg.

Wan An! Oftewel, weltrusten.

Liefs,
Agnes