Genieten van de kleine dingen en de grote muur

Een week geleden kondigde een van de Amerikaanse vrijwilligers in het asiel aan dat zij een schoolklas van de internationale school van Beijing had uitgenodigd voor een ochtendje vermaak bij de dieren in het asiel. Zelfs was ze alleen dan niet niet in China dus kwam de zorg voor deze klas wel op de schouders van Liu Jing terecht. Lichte paniek in haar ogen. Een klas vol kinderen, terwijl zij het al zo druk heeft! Nee zeggen zit niet ingebakken in de cultuur en uiteraard gunt zij de kinderen een leuke dag in het asiel dus natuurlijk is iedereen van harte welkom. Wel laat zij mij tijdens de luch doorschemeren (hardop zeggen is altijd moeilijk voor Chinezen) dat ze het wel heel fijn zou vinden als ik er die dag ook zou kunnen zijn. En natuurlijk wil ik dat, leuk juist!

Na een vermoeiende vlucht, met vertraging, komt Guido vrijdagmiddag aan in Beijing. Ik ben inmiddels met de metro en “Airport Express” (een combinatie tussen metro en trein) aangekomen op Beijing Capital Airport en samen reizen we met de taxi terug naar de stad. Na een paar uurtjes rust gaan we op pad om weer een fiets voor hem te huren en lekker de stad in te gaan. ’s Avonds doen we ons tegoed aan Pekingeend en andere lekkernijen.

Zaterdagochtend gaat de wekker alweer vroeg aangezien dit de ochtend is dat de schoolklas een kijkje komt nemen in het asiel. Om 8 uur nemen we de metro en om half 10 zijn we in het asiel. De klas arriveert om 10 uur en ze beginnen bij de katten. Een rustige start aangezien de katten allemaal heel erg aaibaar en rustig zijn. Terwijl de kinderen rustig bezig zijn met de katten, laat ik Guido alle verblijven zien en vul wat waterbakken bij. Vooral de grotere honden hebben een chronisch aandachtstekort dus daar kunnen we wat tijd in kwijt. Het is bij de grotere honden alleen altijd oppassen dat de honden niet bij elkaar het hok in glippen want dan ontstaan er vechtpartijen. Als wij bij een blinde ex-douane hond en nog 3 van zijn vrienden zijn, willen twee andere grote honden ook erbij. Het is voor ons nu redelijk onmogelijk om uit het hok te komen. Gelukkig is Yaya (een van de oppassers met overwicht over de honden) in de buurt en met een paar commando’s schieten de opdringerige honden een andere kant op en kunnen wij rustig het hok verlaten. Als Yaya in de buurt is, durf ik alle verlijven binnen te gaan, anders is het heel erg uitkijken wat je doet want je weet het nooit, de honden hebben tenslotte bijna allemaal een traumatisch verleden.

Inmiddels is de schoolklas vol overgave de katten aan het borstelen en bakjes aan het afwassen. Als het tijd is om naar de honden te gaan, bel ik toch Liu Jing even om te vragen of de kust veilig is want ik weet niet zeker hoe sommige honden op kinderen reageren. Ze heeft de meest onbetrouwbare exemplaren even opgesloten en de kinderen kunnen rustig alle honden vastpakken, aaien, kammen en water geven. Aandacht en liefde is iets wat de honden altijd kunnen gebruiken dus wat dat betreft is zo’n schoolklas natuurlijk van harte welkom. Ook is het voor de dieren goed om met kinderen om te gaan, anders wennen ze alleen maar aan volwassenen en dat kan voor hun eigen toekomst weer problemen opleveren.

Na een paar uur gaan wij weer richting Beijing, het is nog een eindje met de bus en metro terug. Inmiddels is het heerlijk weer en we lopen genietend door de landelijke omgeving richting de bushalte.

Weer terug in Beijing, halen we de fietsen weer op en fietsen in het heerlijke weer naar Sanlitun en later door naar de wijk ChaoYangPark. We eten bij een restaurantje waar ik al vaker geweest ben voor de lunch. Hier moet je de gerechten die je op de kaart kiest, invullen op een lijst waar alleen Chinese karakters op staan. Prima oefening dus! Bijna alles gaat goed deze keer. Daarna nog een drankje en een potje Jenga in een barretje en dan vallen mijn ogen echt dicht. Het werken in de buitenlucht en daarnaast ook nog het vroeg op en laat naar bed, beginnen zijn tol te eisen. Bovendien moeten we zondagochtend er ook weer op tijd bij zijn want we gaan naar de muur! Drie jaar geleden bezochten we de muur bij de plaats Mutianyu en deze keer willen we naar Simatai, nog iets verder rijden, de andere kant op richting Chengde. Via Monique heb ik een chauffeur met een mooie auto geregeld en om 10.15 uur vertrekken we en rijden we in een paar uurtjes naar Simatai. De muur is hier schitterend! Uiteraard is een groot deel gerestaureerd (anders zou er waarschijnlijk niet veel meer van te zien zijn) maar er zijn ook nog grote stukken erg authentiek en hier moet je goed oppassen met lopen over de brokstukken. Na een dag van klimmen en dalen, zijn we tegen vijf uur weer bij de auto en terwijl we op de riante achterbank zitten, is het moeilijk om de ogen open te houden.

Vandaag moet Guido helaas alweer door naar Korea. Na nog een beetje shoppen in de YaShow Market (lekker afdingen op alles hier) en nog een paar rondjes door de hutongs, leveren we Guido’s huurfiets weer in en nemen we een taxi naar het vliegveld. Het zal nu weer even gaan duren voor we elkaar weer zien en als ik uiteindelijk weer in mijn eentje terugloop naar de trein, voel ik me dan ook voor het eerst in de periode dat ik hier ben een klein beetje alleen. Al is alleen in China uiteraard een relatief begrip.


Heel veel liefs,
Agnes