Verdwaald....

Na weer een dag werken in het asiel zeg ik gedag tegen Liu Jing, nichtje van de eigenaresse en mijn vraagbaak in deze begindagen. Liu Jing is een prettig persoon om mee om te gaan. Voor Chinese begrippen is ze erg direct, ze spreekt voldoende Engels om zich verstaanbaar te maken en ook is ze van mijn leeftijd dus dat maakt het erg gezellig.

Daar sta ik dan weer in het maisveld, het ruikt naar herfst maar de temperatuur voelt als zomer. En ik ben best wel moe! Ik heb ’s ochtends eerst alle drinkbakken uitgewassen, daarna alle bakken over de vierhonderd honden verdeeld en gevuld met water en vervolgens rustig aan “kennis gemaakt” met de grote honden. De kleine honden heb ik daarna onder handen genomen, ik heb oogjes schoongemaakt, snoetjes bijgeknipt en daarna nog een paar rondjes met het water want het was vandaag 28 graden en enorm zonnig. Ook heb ik onkruid gewied, kattenbakken verschoond, kussens uitgewassen en ben ik met de bakfiets bij een boer verderop hondenvoer gaan halen. Vooral de Collies hebben mijn hart gestolen. Ze zijn rustig, gracieus en ontzettend lief met die grote snuiten, smekende ogen en goede manieren. Maar ook een klein, niet al te knap Schnautzertje is mijn lieveling. Hij kan rustig een kwartier op schoot zitten en dan helemaal wegdutten terwijl hij geborsteld wordt.

Het was dus een ontzettend leuke dag maar ik ben ook blij om op huis aan te gaan. Vandaag ben ik van plan om in plaats van “the easy way”, met de taxi en de metro, met de bus terug naar Beijing te gaan. Na een kleine 20 minuten lopen zie ik een bus aankomen waarvan ik gelezen heb dat deze naar Beijing gaat. Ik vraag het nog eens aan de kaartjes controleur en zij bevestigt en ik reken 10 cent af voor het kaartje. Het eerste stuk gaat voor mijn gevoel de goede kant op maar dan buigt de bus opeens af naar het oosten...lijkt me niet goed.. Uitstappen lijkt me hier echter ook geen optie aangezien ik het hier wel kan vergeten uberhaupt nog vervoer naar huis te vinden. Dan maar blijven zitten en op het beste hopen. Het wordt steeds erger, we komen door dorpjes en straatjes die er in de verste verte niet op lijken dat we dichterbij Beijing komen, integendeel..
Uiteindelijk stopt de bus en stapt iedereen uit. Ik ga ook maar eens even rondkijken maar kan nergens (voor mij leesbare) aanknopingspunten vinden die me uit deze penarie kunnen helpen. Uiteindelijk komt er weer een bus aanrijden, een andere richting op weliswaar maar aangezien het de enige bus is, besluit ik de gok maar te wagen en stap in en koop weer voor 10 cent een kaartje. Inmiddels is het donker en ik begin me nu zorgen te maken. Dan draait de bus gelukkig de Badaling Express Way op en begint de eerste hoogbouw van Beijing in beeld te komen. Een zucht van verlichting en als ik uiteindelijk op een totaal onbekende busterminal sta, weet ik dat het goed gaat komen. Nog een paar metrohaltes en ik ben weer thuis!

Inmiddels zijn Dave en Elise al lang thuis van hun werk en wachten vol verwachting op mij, het verzopen katje wat inmiddels zo vuil is van het werk, moe van het openbaar vervoer en hongerig van de hele dag teren op een paar boterhammen met Nutella. Hoog tijd om lekker wat te gaan eten. En een fles wijn. We vertellen allemaal ons verhaal en het voelt goed. Het is goed om hier te zijn. Ondanks dat we er soms niks van begrijpen.

Bijgaand weer wat foto’s van de afgelopen dagen. Naast alle dieren perikelen zijn er ook nog genoeg dingen te beleven zoals jullie zien.

Ik wens iedereen weer een goede werkweek!

Liefs,
Agnes