Hondenleven(s) in China

Afgelopen week is omgevlogen! De hele week prive-les gehad. De eerste drie dagen van lerares Amanda en vandaag en morgen van Katie. Lieve maar ook strenge dames die hun uiterste best doen mij nog zoveel mogelijk te leren voordat de tijd van les krijgen alweer voorbij is en ik straks elke zaterdag voor een klas van 15 (volwassen) leerlingen sta die ik Engels mag gaan leren...

Maar voor het zover is, mag ik me ook nog uitleven op honden en katten en natuurlijk niet te vergeten de opvang voor verstandelijk gehandicapten. De bewoners van dit tehuis hadden deze week een spannende week. Een groot optreden stond voor de deur, een co-productie met centra uit Guangzhou en Xian. De opvangcentra kunnen in China namelijk niet terugvallen op overheidssteun maar moeten volledig zelfvoorzienend zijn. De bewoners werken dan ook hard mee aan het voortbestaan van hun eigen centrum. Zo verzorgen vrijwilligers samen met de bewoners tours voor toeristen door de hutongs, ze treden regelmatig op en verkopen allerlei zelfgemaakte spullen. Het grote optreden samen met bewoners uit andere steden, was een goede mogelijkheid voor fondsenwerving en gelukkig doen de bewoners het met heel veel enthousiasme en plezier.

Afgelopen zondag ben ik samen met Monique naar Xiaotangshan gegaan om te kijken of het asiel nog bestond of dat er misschien iets anders aan de hand was. Na een flinke rit door de buitenwijken van Beijing, reden we uiteindelijk een landweg op waar net de mais geoogst werd. Wat een verschil met alle luxe en gekte van een metropool als Beijing! In de verte hoorden we al een heleboel honden blaffen dus dat stelde gerust. Na heel lang wachten werd er opengedaan en gelijk werden we enthousiast begroet door enorme waakhonden. Een uit de kluiten gewassen dalmatier zette onmiddellijk zijn voorpoten op mijn schouders. De reden dat de telefoon niet beantwoord werd was dat ze het zo druk hadden met de dieren, dat ze maar even geen telefoon meer opnamen want dat betekende meestal extra werk...

Kortom, ik ben heel erg welkom om mijn handen uit de mouwen te komen steken. Wat ik maar wilde doen, mocht ik doen. Een van de taken is om de honden gesocialiseerd te maken en te houden, dus om ze gewoon heel veel aandacht te geven. Daarnaast natuurlijk hokken en terrein schoonmaken, eten en water geven, kammen, opruimen, wassen, wondverzorging, medicijnen toedienen, etc. Voor wie geinteresseerd is: http://www.animalschina.org/

Ter plekke besloten dat ik hier tijd aan wil besteden maar aangezien het niet bepaald om de hoek ligt, zijn we ook “nu we er toch zijn”, op zoek gegaan naar accomodatie. Overnachten op het asiel zelf of bij de mensen thuis, vind ik (nog) niet zo’n goed idee dus een vriendelijke taxichauffeur bracht ons naar wat “geschikte” accomodatie. Helaas mochten de geschiktere plekken geen buitenlanders herbergen en de ongeschiktere waren ook echt heel erg ongeschikt. Daarom besloten om voorlopig te gaan “forensen” tussen Beijing en Xiaotangshan. Eerst een stuk met de metro tot het einde van een van de metrolijnen, om zoveel mogelijk file te vermijden, en daarna een taxi. En dan hopen dat er een taxichauffeur naar het maisveld wil rijden want het is voor hem niet heel erg waarschijnlijk dat daar weer de volgende klant op hem staat te wachten. Op deze manier kan ik wel alvast wennen voor als ik straks elke dag naar Rotterdam mag gaan reizen...

Heel veel groetjes aan herfstachtig Nederland. Hier wil de kou gelukkig nog niet doorzetten want de gemeente heeft besloten dat de verwarming niet eerder dan 15 november aangaat.

x
Agnes