Amazing Beijing

Dat ik geen vertrekker ben, staat nu wel vast. Ik ben wel een aankomer. Absoluut. Maar vertrekken kost me altijd de grootste moeite. Of het nu voor korte of langere tijd is, dat maakt eigenlijk niet zoveel uit al moet ik wel zeggen dat het me deze keer extra moeite kostte.

Het begint al met al de “laatste keren” de afgelopen week. Laatste dagje op het werk, laatste keer vrienden en familie zien, laatste telefoontjes, etc. Ik krijg zelfs cadeau’s..Superlief. En dan krijgt het hele vertrek natuurlijk wel een emotionele lading. En hoe enorm veel zin ook heb in het aankomen op de plaats van bestemming, het vertrek valt zwaar...

Na al die laatste keren is het tijd om de spullen in de koffer te doen, uiteraard moeten hier ook weer de nodige keuzes gemaakt worden. Als uiteindelijk de koffer dichtgesnoerd klaarstaat voor vertrek, zie ik altijd nog wel dingen liggen die eigenlijk “ook wel handig geweest zouden zijn”. Ook een kwestie van de deur achter je dichttrekken en gaan. Als je eenmaal weg bent, mis je al die spullen niet meer. Maar dat hoort ook bij het eeuwige dilemma van de moeilijke vertrekker.

Op Schiphol toch een paar tranen als dan echt het moment van afscheid daar is. Eenmaal door de douane gaat het al beter, eigenlijk ben je hier al een beetje weg uit Nederland lijkt het altijd wel. Het boarden gaat soepel en snel en ik heb een prima plaatsje in de Boeing 777 van China Southern en voor ik het weet landen we, met een stevige klap, op Beijing Capital Airport.

Vanaf nu is het hoofdstuk Vertrek definitief afgesloten en zijn we aangekomen bij Aankomst.

De immigratieprocedure verloopt snel maar toch staat het zweet in mijn handen als ik mezelf met paspoort moet melden bij de hoge balie en de Chinese ambtenaar me streng en onderzoekend aankijkt. Er zal toch hopelijk niks mis zijn met het visum? Maar gelukkig, na een stevige klap op zijn stempel, gebaart hij me dat ik door mag lopen met mijn paspoort. Ik ben officieel in China!!

Met verward haar en slaapogen sta ik bij de bagageband te wachten op mijn koffer. Na wat gesleep en gezeul met de bagage en de eerste Chinese yuans gepind te hebben, zit ik dan heerlijk achterin de taxi naar mijn hotel. Raampje een klein beetje open zodat ik alle geuren en geluiden goed op me in kan laten werken. De chauffeur heeft een onvervalsd Chinees tempo, zodra het kan sjeest hij met een rotvaart door de straten.Zodra de taxi bij het Tiananmenplein is en het grote portret van Mao in beeld komt samen met de grote rode poorten van de Verboden Stad, valt mijn mond even open. Het is zo magisch om hier te rijden. Zo’n andere wereld. En ook zo anders dan 3 jaar geleden. Er staan overal opeens enorme rijen met bomen en er is heel veel groen.

De taxi manoevreert door de nauwe straatjes van een echte Hutong, hier ligt de accomodatie. Het is echt een plaatje om te zien. Van binnen is het (typisch, zoals met veel dingen hier) duidelijk dringend aan een opknapbeurt toe maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb een kamer en een badkamer voor mezelf en er komt ook nog warm water uit de kraan, wat wil ik nog meer?

Monique, de lerares Chinees en eigenaresse van China Inside is me op komen halen en samen met haar koop ik gauw een SIM-kaart voor mijn mobiel (erg handig als je hier Chinees spreekt, ik zou het zaakje waar zij dat even in rap chinees regelt niet eens herkend hebben als een zaakje waar je SIM-kaarten zou kunnen kopen!). Helaas is inmiddels ook de hemel opengebroken en de regen komt met bakken uit de luchtvallen. De straten staan binnen mum van tijd helemaal blank en oversteken wordt flink door het water waden. Samen met Dave en Paul lopen we door de straten en Monique wijst ons even gauw op een paar dingen die wel handig zijn, zoals een bakkertje, bank en een draadloos internet theehuisje waar je onder het genot van een kopje heerlijke thee in een relaxte sfeer met je eigen laptop op internet kunt.

Met zijn vieren gaan we gezellig eten en we praten wat af over China en alle gebruiken. Het is echt heel gezellig. Wat een ontzettend leuk en warm welkom!

Vandaag werden we om half 9 verwacht in de leslocatie een de overkant van de straat van ons hostel. Na eerst even gauw een kipsandwich (tenminste, daar leek het op) en wat jus d'orange gekocht te hebben, steken we de drukke straat over en zijn we op de schitterende leslocatie. Dit was vroeger het paleis van een prinses. En dat is te zien! Af en toe worden de ruimtes ook als hotelkamer gebruikt voor officials. De ruimte waar wij Chinese les krijgen, wordt dan ook gauw nog even ontdaan van een bed en er wordt druk gesleept met schoolbord en tafels. Het is wel echt een superlocatie. Vandaag is Monique onze lerares (morgen krijgen we een Chinese leraar) en we gaan snel aan de slag met de eerste oefeningen. De nadruk ligt vooral op de uitspraak..en dat is nog lang niet makkelijk met al die verschillende toonhoogten.

Vanavond gaan we weer met zijn allen eten en dan zullen we door Monique wel uitgedaagd gaan worden om een en ander in praktijk te brengen!

Lang verhaal...maar dat komt ook omdat ik het hier al zo ontzettend naar mijn zin heb en dan is het moeilijk kort van stof te zijn..

Hopelijk gaat in Nederland ook alles goed, ik hoop ook gauw weer wat van jullie te horen.

Heel veel groetjes vanuit geweldig en verbazingwekkend Beijing!

X
Agnes